Als een hulpverlener zelf hulp krijgt

Sinds de geboorte van mijn dochtertje Rosie (nu 3 jaar) ontvang ik hulp bij het huishouden. Een godsgeschenk. En zo dankbaar dat wij in Nederland een systeem hebben waarin dit zo goed geregeld is (voor de meesten van ons).

Echter is hulp organiseren wel een hele klus. Iedereen die leeft met een beperking herkent dit denk ik wel. Ik ben dan hoog opgeleid en er is iets mis met mijn benen en niet met mijn hersenen -gelukkig- maar toch verzandde ik enorm in al het papierwerk én in het zorgaanbod. Als je er nooit mee te maken hebt gehad is het een soort oerwoud zonder kompas. Inmiddels ken ik de zorgkaart van Amsterdam op mijn duimpje. Wel zo handig ook in mijn vak als kinderpsycholoog :).

Na de bevalling had ik ronduit de energie niet mensen in te werken/ aan te sturen. De kraamzorg herkent dit als de beste en werkte eigenlijk als een soort onzichtbare magische toverfee alle troep/ was/ luiers/ koud geworden badjes weg. Na de eerste twee weken werd het een zoektocht. In eerste instantie kreeg ik ambulante begeleiding. Er kwam een ster bij mij thuis die zelf net een kindje van acht maanden oud had. Met haar vogelde ik alles uit. Hoe ik Rosie zittend op bed in een badje kon doen. Hoe ik met haar in de rolstoel naar buiten kon. Of naast mijn bed haar flesjes klaar kon maken. Als je niet erg mobiel bent en veel pijn hebt is huishoudelijk werk een heel ding. Maar met een babytje erbij helemaal. Aangezien de taken die zij uitvoerde niet paste bij de indicatie werd ik opnieuw beoordeeld. Na veel gesprekken en talloze telefoontjes bleek het dat ik tussen wal en schip viel. Er is wel budget voor kindjes met een beperking maar niet zozeer als de ouder iets heeft. Stom verbaasd zei ik tegen de arts van het consultatiebureau: “ik ben toch niet de eerste moeder in een rolstoel?” Klopt. Uiteindelijk bleek er zoiets te bestaan als HBH kind: Hulp Bij Huishouding kind. Zorg precies zoals ik beschreef: helpen met de was, flesjes uitkoken, stofzuigen etc. Indicatie werd aangevraagd en zowaar erg snel toegewezen. Ik mocht zorgorganisaties gaan benaderen. Tientallen verschillende organisaties in Amsterdam heb ik gebeld: “sorry wij bieden geen HBH kind. Dat is wegbezuinigd.” Er is één grote partij zij zijn de enige. “Helaas mevrouw, u woont in de regio waar wij dit zorgaanbod niet bieden. We hebben slechts één persoon in dienst voor HBH kind en die werkt in West” Ik begreep er niets van. Had ik een indicatie kan niemand het werk doen. Het is goed gekomen. En een te gekke dame uit de Jordaan heeft mij een hele tijd uit de brand kunnen helpen. Inmiddels heb ik een pgb en kan ik zelf mijn zorg inzetten.

Wat mij in al die jaren het meest is opgevallen, is dat hulp niet altijd per se hulp is. Op momenten dat ik zo enorm uitgeput was van de bevalling na een hel van een zwangerschap en gebroken van de nachten had ik niets anders nodig dan rust. Maar verschillende gesprekken moesten gevoerd/ ingepland worden. Of iemand van hogerhand had bedacht dat de ambulante begeleiding vooral bezig moest zijn met mijn administratie, waar ik echt de ruimte niet voor had en mijn vriend ook kon overnemen. In mijn werk neem ik dit punt nu mee in elk gesprek. Wat heb jíj nodig. En niet, wat denk ík dat je nodig hebt? Een waardevolle les die elke hulpverlener eigenlijk ooit eens zou moeten ervaren.