Van vrijwilliger naar vriendin

Ze kennen elkaar nu zo’n anderhalf jaar. In de herfst van 2019 werden Hilly van Bavel (vrijwilliger) en Gerrie Adema (deelnemer) van de Zonnebloemafdeling Sneek een vast koppel.

 “De klik was meteen heel goed. Om helemaal niets liggen wij soms al in een deuk.”

Tussen de vraag en het antwoord zit, pak ‘m beet, een halve seconde. Wanneer Gerrie Adema in haar woonkamer moet kiezen wie er als enige op visite mag komen nu het kabinet het huiselijk bezoek tot één persoon heeft beperkt, schiet haar stem de hoogte in. “Hilly natuurlijk!”, klinkt het zonder enige aarzeling. Want het is haar vaste vrijwilliger die haar helpt de schwung in het leven te houden. Met Hilly is het zelfs in coronatijd leuk, heeft de Friezin het afgelopen jaar ervaren.

Gelijk een klik

Ze noemen elkaar met recht vriendinnen. Dat terwijl ze anderhalf jaar geleden nog niet van elkaars bestaan wisten. Hilly gaf zich op als vrijwilliger bij de Zonnebloem, werd aan Gerrie gekoppeld en sindsdien is het goed. “We keken elkaar aan en er was gelijk een klik. We hebben veel overeenkomsten”, zegt Gerrie. Hilly vindt het vooral mooi hoe positief Gerrie in het leven staat, ondanks haar Parkinson, waardoor ze gebruik moet maken van een rollator. “We houden beiden erg van bloemen. Als de zon schijnt, gaan we soms samen in de tuin werken. Dan leer ik van haar hoe bepaalde planten heten.”

Samen naar het graf

De vriendschap verrijkt hen beiden. Hilly, nu 62, verloor 25 jaar geleden haar beide ouders. “Ik heb niet veel mensen om me heen. Gerrie en ik delen veel met elkaar. We zijn samen bij het graf van mijn ouders geweest om bloemen te brengen. Dat was emotioneel. Maar we liggen ook vaak in een deuk van het lachen. Soms om helemaal niets. Ja, we geven elkaar veel vreugde.”

Terrasje pakken

Ondanks het coronavirus en de bijbehorende maatregelen blijft Hilly haar vriendin wekelijks, en soms vaker, bezoeken. Bij lekker weer - dat is het in de ogen van beiden al gauw - maken ze een ommetje. In de zomer zaten ze nog gezellig op de Sneeker terrassen. En vlak voordat corona een jaar geleden toesloeg, bezochten ze een optreden van een lokaal koor en waren ze bij het kerstdiner van hun Zonnebloemafdeling. Hilly is op zulke momenten een grote steun voor Gerrie. “Ik ben beperkt met eten, het lukt niet meer met mes en vork. In mijn eentje zou ik daar moeite mee hebben. Als Hilly naast me zit, is het niet erg. Zij is zorgzaam en snijdt alles voor me. Met haar is het vertrouwd.”

Tijdens de wandelingen door Sneek voert Gerrie vaak het woord. Ze vertelt over vroeger: waar de kruidenier zat en de man die hoeden verhuurde voor bruiloften en begrafenissen. Thuis toont ze oude foto’s. Het zijn verhalen waar Hilly geen genoeg van kan krijgen. “Natuurlijk houden we ons aan de afstandsregels, maar hierom blijven we bij elkaar komen”, zegt Gerrie. “In maart, toen we net met corona te maken hadden, hebben we het even niet gedaan. Maar al gauw stond ze met een bosje bloemen weer voor de deur.”

Zo is het zelfs in deze donkere tijden nooit saai. Al zou het ook voor deze twee vrouwen leuker zijn als er weer wat meer kan. Hilly: “We vullen de tijd goed, maar een dagje weg zou wel fijn zijn. Er zijn veel dingen die we missen. Met een boot over de Friese meren, dat staat hoog op ons lijstje.”