Altijd steek je wel wat op van zo’n uitje van De Zonnebloem Hofkwartier. Dat bleek maar weer toen gasten en vrijwilligers op 5 september het Kunstmuseum Den Haag aandeden.

Altijd steek je wel wat op van zo’n uitje van De Zonnebloem Hofkwartier. Dat bleek maar weer toen gasten en vrijwilligers op 5 september het Kunstmuseum Den Haag, het voormalige Gemeentemuseum, aandeden. Werk van Anton Heyboer hing daar. Eén van de gasten zei dat altijd graag te zien. En vroeg zich af of de kunstenaar nog leefde en hoe oud die dan wel zou zijn. Anton Heyboer is in 2005 overleden, wist een van de andere gasten. Weer zo’n typisch voorbeeld van tijd die sneller verstrijkt dan je kunt bijhouden, klonk het.

Heel wat mooie dingen zagen de gasten en vrijwilligers van De Zonnebloem Hofkwartier in het Kunstmuseum Den Haag. Klein Labyr bijvoorbeeld dat Constant Nieuwenhuys samenstelde uit verschillende materialen. Hier en daar verbonden met schroeven die net iets te groot leken om bij de rest te passen. Maar interessant, noemden enkele gasten het object. Nòg interessanter vonden ze het toen ze de schaduwen ontdekten die het object maakte. Interessant heette ook de Victory Boogie Woogie; het overbekende onvoltooide schilderij van Piet Mondriaan dat een aantal gasten die dag voor het eerst in het echt zag. En zich probeerde te herinneren hoeveel het ook alweer had gekost.

Veel te kort was het bezoek van De Zonnebloem Hofkwartier aan het Kunstmuseum. Enkele gasten namen zich daarom voor later terug te gaan om het allemaal nog eens op hun gemak te bekijken. Bijvoorbeeld de tentoonstelling over de ontwerpen die Ton Hoogerwerf en Gerwin van Vulpen tussen 1981 en 1995 maakten als Cubic 3. Alledaagse gebruiksvoorwerpen met een glimlach, heetten die te zijn; tussen kunst en kitsch. Hele anders dan de alledaagse gebruiksvoorwerpen die voor de zaal in doorzichtige kunststof dozen opmerkingen losmaakten als “Die heb ik ook gehad” en “Die heb ik nog steeds”.

Herkenning was er ook bij het poppenhuis dat koopmansvrouw Sara Rothé in 1743 kreeg. Sommige gasten kenden dat tot in detail, want zodra ze in de gelegenheid waren gingen ze er altijd naar kijken. Om telkens weer iets nieuws te zien en zich te verbazen over de verfijnde nauwkeurigheid waarmee het dagelijkse leven van die tijd wordt weergegeven. En wie weet: misschien gaat De Zonnebloem Hofkwartier weer een keer naar het Kunstmuseum zodat iedereen weer iets kan ontdekken wat tot dan toe verborgen bleef. Want in zo’n poppenhuis valt veel, heel veel te ontdekken.