Dezer dagen voel ik me als een Zonnebloemgast. Door een medische ingreep die het lopen lastig maakt, beweeg ik me de komende tijd met krukken voort. Het gevolg: de wereld wordt klein.

Dezer dagen voel ik me als een Zonnebloemgast. Door een medische ingreep die het lopen lastig maakt, beweeg ik me de komende tijd met krukken voort. Als een viervoeter schuifel ik nu elke dag een blokje rond. Een ruime tien minuten of een klein kwartier; zo helemaal volgens de instructies van de (para)medici die dezer dagen boven mij zijn gesteld.

Voor de variatie sla ik bij de voordeur de ene dag links af en de andere dag rechtsaf. Mits het niet regent, want de stoep wordt dan nogal glad. Alleen al de gedachte aan wat er dan zou kunnen gebeuren is al voldoende voor een lichte paniek. Want vertel iemand die retorisch vraagt “loop je met krukken?” waarom dat is en je hoort gedetailleerde gruwelen die klaarblijkelijk dagelijks gebeuren. “En als je dan nog je heup breekt, dan is dat vaak het begin van het einde. Dat zie je heel vaak. ”

Intussen heersen op de stoep de wetten van de jungle. Opgelegd door bakfietsende moeders die via de kortste weg de tijd proberen in te halen die het schoolklaar maken van hun kroost in beslag nam. Door scooterrijders die al racend een lantaarnpaal zoeken om hun tweewieler aan te verankeren. Door mensen die zeggen het recht hebben om in groepsverband converserend verspreid op de stoep te staan. “Je kunt ook omlopen; wel eens geprobeerd?”

In de resterende tijd van de dag wordt de wereld steeds kleiner. De televisie ziet als oog op de wereld steeds hetzelfde. Een documentaire van tien of meer jaren oud over hoe het er op enig moment in een dierentuin aan toe ging. Of een heel vaak herhaalde aflevering van een politieserie.

Op de computer is meer te beleven. Maar die is alleen vanaf een nu ongemakkelijke plek te bekijken: de bureaustoel krijgt snel een hele harde zitting. Een lastig te bereiken plek is het ook. Zonder krukken is er goed te komen; een zee van ruimte. Maar met krukken staat er ineens van alles in de weg.

Klein leed; daar heeft u helemaal gelijk in. En over een week of wat is het allemaal voorbij. Wat blijft is de ervaring waarmee ik me nòg beter kan inleven in Zonnebloemgasten die al heel lang nauwelijks de deur uit komen. Wilde ik even gezegd hebben!

Beeld: Towfiqu Barbhuiya/Unsplash