‘Blijven lachen’ was het motto van het reisje dat de Zonnebloemafdeling Hofkwartier maakte naar de Keukenhof. Want eh, zijn dat regendruppels die de dag aankondigen?

‘Blijven lachen’ was het motto van het reisje dat de Zonnebloemafdeling Hofkwartier maakte naar de Keukenhof. Want eh, zijn dat regendruppels die de dag aankondigen? Het weerbericht voorspelde dat het de hele dag zou regenen. Dus de Hofkwartierders wisten waar ze aan toe waren. En de slagzin ‘expect more’ (verwacht meer) op de rolstoelbus liet mensen die iets met veronderstelde voortekenen hebben en het verloop van de dag probeerden te voorspellen aan de hand van de strakgrijze lucht het ergste vermoeden. Maar goed dat die rolstoelbus al vroeg bij de opstaphalte stond zodat iedereen die dat wilde beschut kon opdrogen. Want regenwater droogt op, al lijkt dat eerst niet zo.

Een voordeel: met al die regen staan de bloemen er puik bij, kregen de reizigers van de leiding mee. Dat klopte, zagen ze hier en daar aan weerszijden van de kleine wegen die de Zonnebloemers naar de Keukenhof voerden toen ze eenmaal uit de file waren. “Er is al veel gerooid,” constateerde de chauffeur van de rolstoelbus deskundig. Een poosje geleden had hij het wel anders gezien. Maar bij de Keukenhof stond alles nog volop in bloei, hoorden de reizigers, ook al was het de laatste week dat het bloembollenspektakel open was. De hoveniers planten de bollen op een speciale manier aan zodat de Keukenhof altijd in bloei staat.

In de bus klonk inmiddels uit de luidsprekers het liedje ‘Wade in the water’. Voor mensen die iets met veronderstelde voortekenen hebben alweer een reden tot zorg over het verloop van de dag. Onterecht, want in de Keukenhof, waar het dus ook regende, stroomde het hemelwater keurig langs de perken. Bijna altijd dan, want soms viel er wat meer regen dan de afvoeren aankonden. En de heuvels en hobbels die de ontwerper had bedacht hielpen onder die omstandigheden ook niet erg mee om de wandelpaden droog te houden. Voor sommige bezoekers een aanleiding om kleine machtstrijdjes te voeren en met geveinsde opperste aandacht voor de bloemenpracht op de droge stukjes bleven staan. Zodat de zachtmoedigen hinkstapspringend hun weg door het water moesten vinden.

Wie de tijd nam, kon zien dat de reisleiding niets teveel had gezegd: de bloemen stonden er puik bij. Al konden sommige groot uitgevallen tulpen de overdaad aan regenwater niet altijd goed aan. Die liepen een beetje vol en kiepten door het gewicht van het water om. En hielden die houding aan alsof ze dachten “één keer is wel genoeg!” Voor bezoekers die de regen wel genoeg vonden waren er paviljoens waar bolgewassen op een anders dan gebruikelijke manier werden gepresenteerd. “Om ideeën op te doen voor thuis,” hoopte een van de Zonnebloemers. Maar dat bleek wat tegen te vallen; leuk, maar niet om thuis na te doen.

Hier hadden de Zonnebloemers het ook nog over: wat gebeurt er met al die bloembollen als de Keukenhof dicht is? “Die worden allemaal vernietigd,” lichtte een hovenier die de perken fatsoeneerde voor. “Het volgende jaar zijn er allemaal weer nieuwe.” Da’s jammer, vonden de Zonnebloemers. Want zou het zoveel moeite zijn om met die afgeschreven bloembollen scholen, verzorgingstehuizen of andere instellingen blij te maken? Klaarblijkelijk, leerden ze uit het technische betoog dat de hovenier hield. Zijn conclusie: gewoon elk jaar nieuwe bollen kopen!