Op donderdag 16-03-2017 werd ik als vrijwillig chauffeur van de Zonnebloem auto gebeld of ik een ritje wil doen naar Haarlem. Ik enthousiast, en zei dat is goed..............

Ik moest er alleen al om 08:45 uur in Haarlem zijn, anderhalf uur auto rijden bij mij vandaan, ik iets minder enthousiast, maar toch ja gezegd. 

Wat moest er gebeuren, er moest een meneer van 86 jaar om 08:45 uur uit het ziekenhuis in Haarlem worden opgehaald die naar de uitvaartdienst van zijn zoon moest, om 10:00 zou die dienst beginnen. Daarna als zijn gezondheid het toeliet kon hij ook mee met ons naar de begrafenis van zijn zoon, die in Amsterdam zou plaats vinden.

Dan heb je “ja” gezegd tegen de mevrouw van de Zonnebloem, dat ik die auto wel wil besturen, maar een licht dementerende meneer van 86 jaar kan je niet zomaar achterin de auto plaatsen, zonder dat er eens iemand naar hem omkijkt. Dus heb ik gevraagd of mijn vrouw, ook vrijwilliger van de Zonnebloem mee mocht om hem bij te staan. Na toestemming van de familie mocht zij mee. Voor mij ook gezellig, toch. 

We moesten die meneer op de 8^ste verdieping van het ziekenhuis even ophalen, hij zou klaar staan. Wij waren keurig op tijd. Maar dan blijkt dat hij slecht kon drinken, dus iets anders vloeibaars in het ziekenhuis geregeld wat hij wel mocht. Nog een paar kleine hulpdingen mee, washandje, zakdoekjes enz. en een plastic zak voor als het niet goed zou gaan onderweg. Het rijden over hobbels deed bij die man pijn aan de nek. Dus bij iedere hobbel riep ik “daar komt er weer één”. En dat hielp.  

Dan kom je na verloop van tijd aan bij een kerkgebouw waar je naar de contactpersoon moet zoeken. Wij konden de man niet. De meneer uit het ziekenhuis kon ons ook niet helpen. Uiteindelijk gevonden. “Zet pa maar voorin de kerk” werd er gezegd. Wij zijn op de allerlaatste bank gaan zitten en konden op die manier onze man goed in het vizier houden. De dienst liep teneinde, pa weer opgehaald en mee naar de ruimte waar afscheid genomen kon worden van de familie. Koffie en cake zoals vaak bij dit soort gelegenheden. Alleen voor onze man niet. Dus het flesje uit het ziekenhuis voor de dag, een stukje van de cake en toen was het goed. Onze man was heel moe, zowel mentaal als fysiek, hij had het ook koud. Mijn vrouw had speciaal een plaid voor hem bij zich, dat vond ie fijn, hij wilde graag terug naar het ziekenhuis. En zo gebeurde ook. 

Na een kleine lunch zijn wij ook weer richting huis gegaan. Het was me een dagje wel.

Om 7:00 in de auto en om 17:20 uur weer thuis. Mooi geweest. Het gaf ons een goed gevoel dat we die man nog het afscheid van zijn zoon hebben kunnen laten meemaken.

Je bent vrijwilliger of niet. Daar doe je het voor, of niet dan. 

Henk en Corrie Geleijns