Toen we gisteren naar huis reden, zeiden we tegen elkaar: "wat was dit een leuke dag, maar wat zijn we moe." dat is dus kort samengevat,het verslag van de dag.

Vanaf de entree van de paleistuin gingen we lopend langs heel veel mooie appeltjes van oranje naar de oranjerie.daar konden we genieten van een lekkere kop koffie. daarna mochten we in twee groepen het paleis bekijken, wij waren bij  groep tweeen moesten dus eerst ongeveer drie kwartier wachten, voor we op pad mochten. maar dat was niet erg, want ook het zitten in die prachtige tuin is een feest. Het paleis zelf is nog groter dan ik ooit had gedacht en zeer de moeite waard. Prachtige zalen die getuigen van de grandeur van voorbije tijden en een gids die er buitengewoon boeiend over vertelde.maar hoe mooi ook, het was toch zwaar, eerst met de rollator door het grind en daarna een flinke afstand door het paleis lopen is niet niks. Op een gegeven moment besloten we om de laatste paar kamers maar voor gezien te houden en de uitgang te gaan zoeken., dat viel nog niet mee. Net toen we  dus maar eens wilden gaan zitten, ik op mijn rollator en mijn vriendin op een bank, kwam een zeer attente hostess aanlopen met twee glazen water, "blijft u maar even zitten ik breng u zo naar de uitgang" zei ze. ik vond dat echt geweldig. Weer bij de oranjerie aangekomen
was het tijd voor de lunch.en wat voor  een lunch! Een echte high tea. heerlijk! Het was (voor mij zeker) een zeer vermoeiende dag. Had ik deze  dag willen missen? Zeker niet!

Ik wil nog graag even de vrijwilligsters en de ene vrijwilliger willen bedanken, die ons brachten, verzorgden en de rolstoelen door het grind duwden. Ze doen het toch maar!

                                         Akke Krul-Bij de Ley