Van de Voorzitter

Het is lente! Een nieuw geluid! We gaan naar buiten, wie gaat er mee?

‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid:

Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,

Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht

In een oud stadje, langs de watergracht –‘

Wie kent niet deze eerste regels van het gedicht ‘Mei’, van Herman Gorter, in 1889 geschreven. Het gedicht gaat over de Nederlandse natuur. Er komen elven in voor en saters, een feest van goden in de hemel en veel bloemen. Dat alles heeft zijn eigen plaats in een kort, wonderlijk leven. Het is het leven van de maand mei, in de gedaante van een jong meisje, met dezelfde naam.

Wonderlijk, een gedicht dat al meer dan een eeuw oud is, dat ondanks haar lengte -137 pagina’s!- nog steeds volop gelezen wordt. Door ons ouderen, maar ook door de moderne jeugd, met name door leerlingen van de HAVO en het VWO die voor hun eindexamen staan en dit gedicht opnemen in hun literatuurlijst.

Eigenlijk gaat het gedicht over de zin van het bestaan. Ook andere belangrijke boeken uit de wereldliteratuur gaan hierover. Denk maar aan ‘Le petit prince’ van Antoine de Saint-Exupery, ‘Brave new world’ van Aldous Huxley of aan ‘De avonden’ van Gerard Reve. Over de zin van het bestaan dus, voor velen van ons een zwaar, beladen onderwerp. Voor sommigen is dit duidelijk: het leven kent een meerledig doel, namelijk het liefhebben van God, het houden van onze naaste, en (misschien meer vanzelfsprekend) het houden van jezelf. Anderen zeggen dat het leven op zich geen zin heeft. Immers we bestaan, we leven en het is onze eigen verantwoordelijkheid om daar vorm en inhoud aan te geven.

Voor mij zijn deze meer filosofische beschouwingen niet echt weggelegd. Ik kijk liever naar buiten en zie de natuur ontbolsteren. Planten, bomen en struiken krijgen groene bladeren en vaak prachtige bloemen, gras groeit en bloeit, vogels fluiten en het vee staat weer in de wei. Voor mij een signaal om er op uit te trekken, wandelschoenen aan, rugzak om de schouders, op zoek naar een klompepad dat ik nog niet ken. Of met de fiets langs de Randmeren of de Veluwe op, zoeven langs bomen, heide, boerderijen en dorpen. Op zoek naar wat wandel- en fietsgeluk dus. Samen met mijn vrouw en soms kinderen of vrienden. Meestal in het weekend, zo maar wat uren om mijn hoofd leeg te maken, zinnen te verzetten en dan met frisse moed de rest van de week in.

Kent u dat gevoel en wil u dat ook weer ervaren? Binnenkort gaan we met de Zonnebloem op stap. Met de bus naar het paleis Het Loo in Apeldoorn, wandelen door het fraai gerestaureerde paleis en de mooi aangelegde tuinen. Die dan in al haar pracht staat te pronken. Of naar de Visafslag in onze eigen binnenstad, waar we een rondleiding krijgen en kunnen genieten van een heerlijke lunch. Of met z’n allen op de fiets de Veluwe op. Even de omgeving (opnieuw) verkennen. Samen met anderen, mensen met een andere kijk op het bestaan, mensen die een ander geluid laten horen. Met z’n allen iets beleven, en misschien wel het gesprek aangaan over de zin van het bestaan. Wie weet komen we elkaar tegen en gaan we het gesprek aan. Ik ben er klaar voor. U ook?

Roeland Geertzen

Voorzitter