Naar het Watersnoodmuseum
Op vrijdag 5 augustus was het dan zover, na wat verschuivingen met de vrijwilligers gingen Joke en ik (Dorinda) op stap om onze gasten op te halen voor een bezoek aan het Watersnoodmuseum.
Na een ronde door Middelburg gingen we met onze bus op weg. Een uurtje rijden met 4 dames (we hadden helaas 2 afzeggers) in de bus. En gezellig dat het achterin de bus was, er werd volop gekletst en de laatste roddels uitgewisseld. Regelmatig hoorde ik: 'ken je de buurvrouw van Mien en daar de nicht van?'of "Van wie ben jij er dan één?' (probeer dit maar in het Zeeuws te zeggen), volgens mij de meest Zeeuwse vraag die je kunt stellen.
Aangekomen na een rit over de snelweg, de Zeelandbrug, door het vakantieverkeer en onderlangs de dijk parkeerden we de bus en kon het hoogtepunt van het programma beginnen. In het museum aangekomen kom je als eerste een tafel tegen met daarop mappen met foto's en krantenknipsels. Verschillende dames gingen op zoek naar de mappen. Op dat moment kwam ik er achter dat twee gasten zelf de ramp hadden meegemaakt, als kleuter van 4 jaar en als 22 - jarige. Ze vertelden me: ik woonde daar en in de boerderij hebben we op zolder gezeten tot de redders kwamen. Ook de verhalen over hoe ze verschillende familieleden verloren hebben, om over huis en haard maar niet te spreken.
Ikzelf ben al vaker in het museum geweest, maar nog nooit met mensen die het zelf hadden meegemaakt. Dan gaat het museum een betekenis krijgen, van indrukwekkend tot dit is heel echt en niet zo heel lang geleden gebeurd. Dit heeft mensen voor het leven getekend. Natuurlijk wist ik dit wel, maar nu werd het wel heel erg echt.
Na een tijdje door de boeken te hebben gebladerd werd de huiskamer van die tijd bewonderd, die zoals ik van de gasten begreep, redelijk accuraat was ingericht. Het museum is ingericht in een aantal caissons en daardoor hebben ze hoogteverschil. Dit werd met liften opgelost, dus hebben Joke en ik voor liftbediende gespeeld. Al moet ik zeggen met een rollator is het belangrijk dat je die op de rem zet. Ik weet niet meer hoe vaak ik dat geroepen heb... Op de onderste verdieping is een uitstalling met kinderspeelgoed en een trouwjurk van parachutestof. Wat ik begreep van een gast: 'je moest het doen met wat je kon vinden.' Het leven zal in die tijd lastig zijn geweest, geen bol.com die spullen bezorgde, geen overvloed zoals we dat nu kennen. Ook kreeg ik een uitleg over de speelgoedkinderwagen en hoe je in die tijden kinderen moest grootbrengen. Ik kan me er, zal 'jonkie' geen voorstelling van maken.
Het bezoek zou in 2 delen zijn, om één uur was het tijd om ons te melden in het restaurant. Daar kregen we een lunch. Bestaande uit een soep, en een discussie of het asperge, spinazie of broccoli soep was. Het maakte eigenlijk niet uit, de soep was gewoon heerlijk. Daarna belegde broodjes en keuze uit melk of vruchtensap met als afsluiter een lekkere bak koffie. En ja, cappuccino mag dan ook! Na de lunch op het gemak weer terug het museum in, op naar de plek waar we opgehouden waren. Daar was de lift weer waar de dames twee aan twee naar beneden gingen, ik maar roepen: rem!
Joke ging met een gast kijken naar het monument waar de namen voorbij drijven over het zand. Zoeken naar familie en de juiste plaats. Ook de muur met de namen werd uitvoerig bestudeerd.
Verderop was een noodwoning. Nu zult u denken: waarom een foto van een sprei? Deze waren normaal, en ik weet hoelang je bezig bent zo'n sprei te haken. Uren en uren zitten erin. Zegt de oudste gaste: dat ding heb ik net weggegooid! Ik werd spontaan verdrietig (als fervent haakster en breister) , al snap ik het wel. Verhalen over vroeger en hoe je in die tijd de avonden doorkwam (haken aan een sprei onder andere) en hoe ze geen t.v. hadden. Hierbij hebben we het, net als bij de lunch, uitgebreid gehad over de moderne tijden, het gebruik van mobiele apparatuur (ik heb 2 dames lekker gemaakt voor Whatsapp) en hoe makkelijk en lastig het is in een tijd waarin er veel nieuwe (en enge) ontwikkelingen zijn. Ik probeer me voor te stellen dat ik over 40 jaar daar ook last van heb, wat zou ik dan tegenkomen? En zou ik het dan nog begrijpen?
Afijn, deze uitleg en het feit dat we aan het einde van de voorstelling waren gekomen, kreeg ik van de gasten te horen: we willen naar huis! Uhm, Joke stelde voor om lekker buiten te gaan zitten. Even van de zon genieten, want er was nog een afsluiter geregeld. Koffie en een bolus voordat we weer huiswaarts zouden gaan. Ook dit was een welkome pauze.
Een van de gasten wilde graag naar Ouwerkerk. Tja, ik kom niet van deze kanten, maar gelukkig Joke wel! Die heeft ons heel professioneel langs de diverse dorpen geleid, zodat we wel richting huis reden, maar niet om. Als het even kan zijn wij als vrijwilligers graag onze gasten te hulp en als het kan, dan doen we graag wat extra. Zeker omdat de dames elk een eigen raam hadden en zo onderweg elkaar op van alles wezen. De terugweg heb ik gekozen voor de Oosterschelde kering, zodat we een leuke ronde Zeeland konden rijden.
De gasten zijn door mij en Joke één voor één naar huis gebracht en na een lange dag volgens mij voldaan aan de avonddis aangeschoven. Ikzelf heb bij het terug brengen van de huur bus zitten mijmeren, ik vindt het zo knap dat de gasten vragen stellen over de nieuwe technieken, zoals tablets en telefoons en mij ook vertrouwen om vragen te stellen over dingen die ze niet regelmatig meemaken, zoals een poging tot oplichting of werkgerelateerde dingen. En dat door er samen op uit te gaan erachter te komen dat je niet de enige bent. Niet meer piepjong (behalve van geest) en dat je niet de enige bent met een rollator of wandelstok. En dat het best eng is om mee te gaan met de vrijwilligers en een bus naar onbekende dingen.
Wat mij als vrijwilliger altijd opvalt is dat als de bus is volgeladen met de gasten, de vrijwilligers zich hebben voorgesteld en we een uurtje onderweg zijn, de gasten ontdooien en we samen een leuke dag hebben, ook al ken je elkaar niet. Dat noem ik het Zonnebloemgevoel, net als de zonnebloem die met de zon meedraait, bloeien de gasten op van de aandacht, gezelschap en leuke dingen. En daar doen we het voor!
