Van 19 t/m 24 februari naar Hotel Hydepark in Doorn

Doorn .19/2 - 24/2/2024
Eindelijk mag ik ook eens gebruik gaan maken van een vakantie met de
Zonnebloem afdeling Schiedam.
Ondanks dat ik ruim 40 jaar in de reiswereld heb gewerkt, bijna de hele
wereld heb gezien, heel veel vakanties en studiereizen heb gemaakt, ben ik
al weken stik nerveus en heb ik pijn in mijn buik.
Tenslotte is er wel het een en ander veranderd, mijn man is zes maanden
geleden overleden en ik rij in een scootmobiel (nou ja rijden? Sommige
mensen vinden dat ik laagvlieg) loop slecht, maar het feit blijft dat ik
afhankelijk ben van anderen en overal hulp moet vragen.
Vooral dat laatste vind ik lastig, maar dat hebben meer mensen met een
handicap en gelukkig ben ik niet de enige.
Maar dan heb je niet op de vrijwilligers van de Zonnebloem gerekend, geloof
mij maar want vanaf dat ik binnenkom, kom ik in een warm bad.
Wat een verademing, wat een liefde en geduld hebben ze, ik ben diep onder
de indruk en gelijk is mijn buikpijn over, dit gaat goed komen.
Nadat iedereen er is gaan wij met Dirk onze vaste chauffeur op weg.
Ingrid is de dag ervoor al vertrokken met haar auto vol geladen en moet de
bedden voor ons opmaken????
Ik begrijp er niets van, wij gaan toch naar een hotel???
Later zou blijken dat zij álles zelf moeten doen, niks geen vakantie,
uitserveren van alle maaltijden, de bar ‘s avonds, de bedden, ons
enthousiasmeren en , werkelijk alles.
Dus dubbel zoveel hulde voor die 10 vrijwilligers die niet alleen hun vrije tijd
c.q. dagen voor ons opofferen maar dan ook nog eens dag en nacht in touw
zijn, echt klasse.
Ik heb sinds vijf jaar weer op een fiets gezeten, weliswaar een duofiets en liet
ik Heleen fietsen, gereden met een scootmobiel met vier wielen en geduwd in
een rolstoel, werd trouwens steeds naar mijn kamer gebracht en gehaald
omdat deze te ver weg was.
Alle dagen werd er iets georganiseerd, creatief bezig zijn, chantykoor, bingo
en vergeet niet de laatste avond, de bonte avond met optredens van de
vrijwilligers, zoveel gelachen dat de buikpijn weer terugkwam.
Wat moeten zij alleen al met het oefenen een lol hebben gehad.
Alleen leggen ze de lat steeds hoger, wát gaan ze de volgende keer doen?
Gelukkig mag ik de volgende keer weer mee naar Lunteren.
Lunteren is een magisch woord, want als ik zei dat ik het zo naar mijn zin
had, dat het eten zo lekker was, kreeg ik steeds als antwoord “wacht maar tot
Lunteren” en dat is nu net iets dat ik niet wil, wachten….
Maar ik heb geen keus, gelukkig organiseren ze nog genoeg andere dingen
waarop ik ingeschreven heb en moet ik het nu doen met herinneringen.
Nogmaals bedankt lieve, lieve vrijwilligers.
Joke Ballijns.