Een ‘Oranjetocht’ stond op het programma. Een rolstoelbus was gereserveerd en met een wagen, volgeladen, ging het richting Gelderse Vallei en de bossen rond Hoge en Lage Vuursche.

Hoe een misverstand kan ontstaan: de buschauffeur was in eerste instantie naar Zutphen, naar de Emmerikseweg gereden om de eerste gasten op te halen. “Ik kan je het adres laten zien.” Baak, met zijn Zutphen-Emmerikseweg, kende hij vast niet. Maar dankzij het mooie weer, een bankje, een muurtje en wat geleende stoelen van het naastgelegen terras was het voor niemand een probleem dat de tocht wat later dan gepland begon.

Eenmaal aangekomen in Scherpenzeel werd de gasten, en dat mag voor een keer gezegd worden, een voortreffelijke lunch geserveerd: soep, een schnitzel met diverse groenten en gebakken aardappeltjes en (Aviko?) frites met een ijsje toe. De inwendige mens was voldaan! 
Samen met een gids stapte men weer in de bus voor een rondrit. De gids zag en hoorde de al pratende gasten langs hem heen naar de bus lopen. “Ik hoop dat ze mij verstaan, ik versta hen niet!” Hij was vast van plan om thuis te vertellen dat een Achterhoekse “deurslag” simpelweg een vergiet is.

Landschappen zo anders dan in de Achterhoek trokken voorbij: het veengebied van de Gelderse Vallei en het bosrijke van de Utrechtse Heuvelrug.  En, het heette tenslotte niet voor niets ‘Oranjetocht’: paleis Soestdijk met het uit een conference van Wim Sonneveld welbekende bosje rododendronstruiken. De privacy van prinses Beatrix is gewaarborgd: kasteel Drakesteyn staat dieper in de bossen en is vanaf de weg niet te zien, Klein-Drakenstein daarentegen wel. Tijdens de ruim anderhalf uur durende rondrit vertelde gids Teus boeiend over landschappen en geschiedenis.

Terug in Scherpenzeel werd de rondrit op gepaste wijze afgesloten met koffie en, hoe kan het anders: Oranje-gebak.

Foto-onderschrift: Helpende handen bij het instappen van de bus (Foto: Trudi van der Weijden)