Cabaretgroep De Jeugd van Toen

treedt met een dikke knipoog op voor... de jeugd van toen met hun nieuwe programma: "Et warkt niet altied mit!"

Het is nauwelijks 13.30 uur wanneer de 10 leden van cabaretgroep De Jeugd van Toen zich bij de zaal melden. Er moet nog even hard gewerkt worden om alle attributen op de plaats te krijgen.
Er wordt een mooi decor geplaatst als afscheiding voor het  "podium/kleedruimte" en de zaal.
De groep is wat gespannen: na de vele repetities is dit hun eerste optreden van het nieuwe programma voor publiek.
De vrijwilligers voorzien iedereen van koffie/thee met wat lekkers en de voorstelling kan beginnen.
Het is een aaneenrijging van humoristische sketches en mooi gezongen liedjes. Solo, dan wel met z'n tweetjes.
Twee dames delen hun vakantie ervaringen uit. Je moet meedoen toch? Dus was de ene naar Turkije geweest. Hele verhalen, maar... één keer maar niet weer, was haar conclusie.
Een meneer die noodgedwongen aan een spaarziekte lijdt doet zijn beklag. Hij mag van zijn vrouw niet meer roken, drinken, naar de biljartclub en vissen moet hij ook maar niet meer doen. Veel te duur. Zijn vrouw echter besteedt veel geld aan mooie, dure jurken en er moet een dure televisie worden aangeschaft. Als dan de buurman op visite komt, doet hij ook bij hem zijn beklag. De buurman weet hem te overtuigen van het feit dat bovenstaande activiteiten toch ook van levensbelang zijn. Het borreltje wordt meteen weer genuttigd. En het blijft niet bij één!
Een van de dames heeft een prijs gewonnen door mee te doen met een slagzin voor de Singer naaimachine: "Wat een stier is bij een koe, is een Singermachine voor moe". Ze wint! De prijs wordt thuis uitgereikt en daarvoor mag ze wat vriendinnen uitnodigen. De mevrouw van Singer meldt zich en vindt dat ze eerst maar eens een wijntje moeten keuren en proeven. Na dit wijntje volgen er nog meer. De ene na de andere. De prijswinnaar wordt toch wel nieuwsgierig naar DE prijs. Nou... dat blijkt dus niets anders te zijn dan de proeverij van de wijnen.
Zomaar een greep uit de vele sketches die ze ten tonele brengen.
Ze zijn niet meer de jongsten, maar ze weten de hele zaal te boeien.
Om goed 16.00 uur sluit Janny de middag af onder dankzegging aan de spelers. Ze vraagt een warm applaus voor de dames en heren die zich ... tig keren moesten verkleden. Diep, diep respect.
Janny bedankt ook de gasten voor hun aanwezigheid. De gasten worden weer in de jassen geholpen en gaan nog vol van wat ze gezien en gehoord hebben tevreden naar huis.
De volgende dag word ik al door verschillende gasten aangesproken: "wat he'k toch weer een mooie middag had."

Tekst en foto's mogen niet zonder toestemming van de maker gebruikt worden, Janny de Vries