Zo trouw als een hond

Mevrouw Adrie Resoort is doof en Joke kan geen gebarentaal. Toch hebben ze samen een manier gevonden om te kletsen. Favoriete onderwerpen: politiek, voetbal en familie. Er is maar één ding dat mevrouw Resoort liever doet dan kletsen: knuffelen. Met de hond van Joke, die altijd trouw meegaat op bezoek.

Mevrouw Resoort is doof geboren. Sociale contacten zijn voor haar erg lastig. “Even een praatje maken met de buurvrouw of iemand bellen, kan ik niet. Daardoor voel ik me best weleens alleen. Ik kijk ontzettend uit naar de woensdagochtend, als Joke komt. Vanaf het eerste moment liep het tussen ons. We zijn gewoon begonnen met kletsen en als we elkaar niet begrepen, pakten we de blocnote erbij.”

Liplezen

Joke vult aan: “Inmiddels hebben we die blocnote bijna niet meer nodig. Mevrouw Resoort kan goed liplezen en ik kan aan de hand van haar klanken woorden vormen. Dat heb ik wel moeten leren hoor. En soms is het nog even zoeken. Ze is erg bij de tijd en switcht zomaar van onderwerp. Dan haalt ze bijvoorbeeld opeens een politicus aan. Omdat ze dingen heel fonetisch uitspreekt, raad ik in zo’n geval altijd even of ik het goed heb.”

Wereldnieuws

Ondertussen wrijft mevrouw Resoort Joke over de arm. “Je komt alweer drie jaar bij me.” Joke lacht: “Lief dat ze daar bij stilstaat. Ze weet zelfs de dag te noemen. Dat vind ik zo leuk aan haar: ze is heel scherp van geest. Politiek, het wereldnieuws, voetbal – ze is fanatiek Ajax-fan – het komt allemaal voorbij onder de koffie.” Ook knuffelt Adrie graag met Tryggur: de IJslandse poolhond van Joke. Joke: “Ik heb hem vanaf het begin af aan meegenomen, omdat hij dol is op kinderen en ouderen. Ik ben speciaal vrijwilligerswerk gaan zoeken, waarbij ik hem kon meenemen.”

Kroelen

Die trouwe hond wil mevrouw Resoort niet meer missen en zijn foto prijkt tussen die van haar kleinkinderen op het dressoir. “Zodra ik hem zie, duik ik op mijn knieën om hem te kroelen. Voor ik het weet rollen we samen over de grond.” Joke wordt daar blij van: “Het doet me goed om te zien hoeveel geluk hij haar brengt.”

‘Waar is hond?’

Elke week gaat Tryggur mee. Op die ene keer na dat hij iets aan zijn poot had. Joke: “Je had haar gezicht moeten zien toen ik alleen binnen kwam. Het eerste wat ze zei was: ‘Waar is hond?’ Als ik met vakantie ga, mist ze hem verschrikkelijk. Ik móét dan foto’s sturen. Niet van mooie uitzichten, maar van hond – zo noemt ze hem.” Mevrouw Resoort steekt twee duimen in de lucht: “Ik ben ook heel blij met jou hoor. Jij bent de enige met wie ik over alles kan praten. Dingen waar ik mijn kinderen niet mee wil belasten.”

Ziek vogeltje

Tryggur is IJslands voor trouw en dat is hij zeker. “Eén keer stonden we voor de deur en deed mevrouw Resoort niet open. Ik ben toen met de sleutel naar binnen gegaan. Tryggur stormde de slaapkamer in en sprong op het bed. Daar lag ze als een ziek vogeltje. Tryggur voelde dat er iets mis was en likte over haar gezicht. Het was ontroerend om de band tussen die twee te zien.” Mevrouw Resoort: “Ik ben gek op honden. Het is zo fijn dat je geen woorden nodig hebt, je begrijpt elkaar toch wel. Ze voelen je stemming aan en zijn altijd blij om je te zien. En andersom is het net zo.”