Vrijuit afslaan tijdens golfclinic van de Zonnebloem
Op een regenachtige dinsdagmiddag verzamelt zich een groepje bij golfbaan Amelisweerd in Utrecht. Deelnemers van de Zonnebloem, sommigen met een vriend of familielid, en enkele vrijwilligers. Al gauw klaart het op en kan een bijzondere clinic van start. Eerst tijd voor een warming-up, de spieren losmaken voor een middag golfen. De Paragolfer – een mooi stukje techniek waarmee je ook zonder stafunctie staand kunt golfen – staat klaar.
Een lel geven
Valerie Boelaars (22) heeft nog nooit eerder een golfclub in handen gehad. “Juist daarom heb ik me opgegeven. Het is een activiteit die je niet vaak tegenkomt. En het is leuk om zelf actief met een sport bezig te zijn.” Voor Trees Vossen (70) is die sport niet nieuw. Zij kwam 35 jaar geleden al een paar maanden lang op deze zelfde plek. “Al was dat toen niet meer dan een driving range en een houten keet. Prachtig om nu zo’n schitterende 18-holesbaan met een mooi clubhuis te zien liggen.”Trees moest het golfen opgeven omdat het te duur werd. Maar de sport liet haar niet los. “Buiten zijn, gezellig kletsen, af en toe zo’n balletje een lel geven… Heerlijk. Ik heb nog jarenlang elk jaar meegedaan aan het golftoernooi op kantoor.” Inmiddels is ze door lipoedeem ernstig beperkt in haar bewegingsvrijheid. Haar benen zijn door de aandoening sterk opgezwollen. “Het kost me enorm veel moeite om zonder stokken mijn evenwicht te bewaren. Lopen gaat heel moeizaam en als ik om zou vallen, kan ik niet meer zelfstandig overeind komen.”
Putt en swing
Tijdens de clinic oefenen ze in groepjes met het ‘putten’ van de bal. Eerst van dichtbij, dan van steeds wat verder weg. Dan wacht de driving-range. Trees kan wegens haar evenwichtsproblemen niet helemaal de ‘swing’ van vroeger inzetten. “Ik moet me een beetje inhouden. Maar het gaat nog best goed. En het is nog steeds een mooi gevoel om zo’n bal te raken en door de lucht te zien vliegen.”
Ook Valerie geniet. Ze zit in een Paragolfer: een karretje dat haar in rechtopstaande positie kan brengen, ondanks dat ze normaal gesproken in een rolstoel zit. “Echt heel bijzonder om weer eens met de armen vrij rechtop te staan. Het staat heel stabiel, dus je hebt de vrijheid om je helemaal op het slaan te concentreren. En je voelt je minder een uitzondering, je staat op dezelfde hoogte als iedereen om je heen. Je voelt dat je erbij hoort.”
Schuilen in het clubhuis
Aan het einde van de dag keert de regen terug, net op tijd haalt de groep het clubhuis. Daar blijkt dat de golfsport er minstens twee enthousiastelingen bij heeft. Voor Valerie was de Paragolfer een openbaring. “Als er banen zijn waar die beschikbaar is, wil ik zeker vaker gaan golfen.”
Voor mensen die wel nog kunnen staan, is er overigens een alternatief, weet Trees. “Je hebt de Handicart, die op veel banen in Nederland beschikbaar is. Dat is een wagentje waarmee je van hole naar hole kunt rijden.” Voor haarzelf een uitkomst. “Ik sta op het punt een aantal medische behandelingen te ondergaan. Maar als ik daar goed uit kom, overweeg ik zeker weer om te gaan golfen!”