Op zijn knieen tijdens de Zonnebloemvakantie
Een huwelijksaanzoek plan je niet zomaar. Stiekem een ring uitzoeken, een speech bedenken, een locatie regelen en ter plekke je geliefde weglokken met een smoes. Gelukkig kon Sander de hulp inroepen van een heel team Zonnebloemvrijwilligers…
Al zeven jaar zijn Sander en Sabine dolgelukkig met elkaar. Ze leerden elkaar kennen via een datingsite. “Ik was online wel heel erg open over mijn handicap. Sabine keek daar dwars doorheen.” Sabine lacht. “Ik heb zelf een lichte autistische stoornis, dus ik begreep hoe het is om een lichte handicap te hebben. We zijn een bijzonder stel en vullen elkaar perfect aan. Ik zeg wel eens: ik ben zijn benen en hij is dat stukje in mijn hoofd dat ik mis. We voelen elkaar aan en staan honderd procent achter elkaar.”
Zonnebloemvakanties ontdekt
Het stel leert de Zonnebloem kennen als ze samen op vakantie willen. “Naar een bungalowpark gaat op zich wel, maar dan komt de zorg die ik nodig heb vaak op Sabine neer. Terwijl zij ook gewoon vakantie moet kunnen vieren”, vertelt Sander. “Daarnaast kan dat best zwaar zijn. Dus we zochten een alternatief en vonden de Zonnebloem. We waren meteen verkocht! We hebben een Rijnreis gemaakt met het schip en zijn naar Turkije en Tenerife geweest. Overal deden we bijzondere dingen, ook gewoon met z’n tweetjes. En een aantal vrijwilligers zijn echt goede vrienden geworden.”
Geheim bewaren
De laatste vakantie, naar Ameland, was wel een heel bijzondere. Sander besloot zijn liefde voor Sabine te bezegelen met een huwelijksaanzoek. “Dat had ik natuurlijk al een half jaar van tevoren gepland”, vertelt hij. “Ik wist dat Sabine wilde trouwen, maar ik wilde het aanzoek speciaal maken. Dat kon ik alleen niet in mijn eentje. Toen dacht ik aan Charlotte en Marieke, twee zussen die als vrijwilliger mee waren op de Zonnebloemvakantie naar Turkije. We kennen ze inmiddels zo goed, dat ik ze wel kon vertrouwen. Want ze moesten natuurlijk wel een geheim bewaren…”
Liefdesbankje
Sander zocht contact met de meiden en die waren meteen enthousiast. Toen zowel de zussen als Sabine en Sander waren ingeloot voor de Ameland-vakantie, kon de voorbereiding écht beginnen. “De eigenaresse van de vakantieaccommodatie bleek een stylist te kennen”, vertelt Sander. “Die wilde voor mij een bankje op het strand helemaal omtoveren tot ‘liefdesbankje’. Vol met roze stof, slingers en hartjes. Op dat bankje zou ik Sabine opwachten. Marieke bracht me ernaartoe.”
Roze
Charlotte ontfermde zich in de tussentijd over Sabine, die niet in de gaten mocht hebben dat Sander weg was. “Ik wilde winkelen en zij wilde per se mee. Ze wilde daar overdreven lang blijven. Dat vond ik raar, maar ik schonk er verder geen aandacht aan. Toen liepen we naar een strandpaviljoen en daar zag ik een roze bankje. Toen ik goed keek, ontdekte ik Sander! Ik wist meteen hoe laat het was… hij ging het vragen!”
Surprise party
Na een romantische speech, en natuurlijk het officieuze ‘ja-woord’, bleef het stel samen eten in het strandpaviljoen. En er bleken meer verrassingen te zijn. Ook voor Sander. “Toen wij zaten te eten, was de hele vakantiegroep van de Zonnebloem stiekem de slingers aan het ophangen voor een surprise party. Toen we terugkwamen, was het feest. We zijn tot in de late uurtjes doorgegaan.”
Openingsdans
Het huwelijk staat gepland voor september en de voorbereidingen zijn in volle gang. Sabine heeft zelfs al een jurk uitgezocht. “Hij is heel mooi, maar verder wil ik er nog niets over kwijt”, vertelt ze. “Het wordt een heel mooie dag met vrienden en familie. Ook de vrijwilligers zijn er natuurlijk bij, die mogen niet ontbreken! En verder ben ik aan het nadenken over de openingsdans. Misschien dat ik ook wel in een rolstoel ga zitten.”
De hele wereld aan
Het bijzondere stel is erg geliefd bij vrienden en familie. Samen kunnen ze de hele wereld aan. “Je zou denken dat wij misschien wat minder kunnen dan andere stellen, omdat ik in een rolstoel zit. Maar het is juist andersom. We hebben samen in zeven jaar al veel meer leuke dingen gedaan dan we los van elkaar hadden gedaan. Wij voelen ons niet beperkter.”