Het verhaal van Loes

Loes (60) is vanaf haar geboorte spastisch. Het grootste deel van haar jeugd bracht ze door in een revalidatiecentrum. Haar omgeving kijkt vooral naar wat ze niet kan. Regelmatig hoorde ze ‘dat kan jij toch niet’. Maar zelf staat Loes daar anders in. Zij kijkt naar wat ze wél kan. En dankzij de Zonnebloem is dat veel meer dan ze voor mogelijk hield. Zoals genieten van een potje voetbal, samen met vrijwilliger Lida.
Dingen ondernemen
Op haar 25ste ging Loes op zichzelf wonen. In Alkmaar, waar ze niemand kende. Makkelijk was het niet, integendeel. “Regelmatig viel ik en kwam niet meer overeind.” Een buurvrouw tipte de Zonnebloem. Loes gaat mee met activiteiten en vakanties. “Met de Zonnebloem kan ik dingen ondernemen die ik zelfstandig niet kan. Maar de vrijwilligers maken me vooral blij met hun aandacht en belangstelling.”
Voetbalkriebels
Tijdens een vakantie leert Loes vrijwilliger Lida kennen. Hun eerste uitstapje is een oefenwedstrijd van de Oranje Leeuwinnen. “Ik ben gek op voetbal. Als ik niet gehandicapt was, speelde ik het zelf.” Lida had niet zo de voetbalkriebels, maar heeft nu ook de smaak te pakken. “Loes is aanstekelijk in haar enthousiasme. Dat vind ik zo leuk aan haar.”
Omzien naar elkaar
De laatste tijd gaat het helaas minder goed met Loes. “Anderhalf jaar geleden overleed mijn broer plotseling. Net als mijn vader, aan zijn hart.” Loes gleed in diepe rouw en haar gezondheid verslechterde. Gelukkig blijven de Zonnebloemvrijwilligers naar haar omkijken. “Dat doet me goed. Lida zegt weleens dat ik net zo belangrijk ben voor haar als zij voor mij, dat ontroert me. Ik weet zeker dat we ook vriendinnen waren geworden als we elkaar in een andere setting waren tegengekomen.”
Langs de lijn
Loes kijkt ernaar uit dat ze weer met Lida langs de lijn zit. Tot die tijd teert ze op telefoontjes, appjes en zo nu en dan een bakkie met elkaar. “Ik ben zo blij met die meiden van de Zonnebloem.”