Dagboek van de kapitein - Niet voor de poes

Mijn vrouw en ik hebben thuis twee honden. Ik ben dan ook een echte hondenliefhebber. Maar viervoeters toelaten op het schip? Dat kan niet, dacht ik.

Tot dit jaar. Want komend vaarseizoen hebben we een primeur. Er gaat een hond mee op vakantie. Een hulphond welteverstaan.

In eerste instantie moest ik er even over nadenken. De hoofdverpleegkundige stelde voor om het beestje toe te laten. Maar dieren hebben we altijd afgehouden aan boord. Want wat als ze hun behoefte moeten doen? En wanneer moet je ze uitlaten? Dat zou maar een zooitje worden op het dek.

Maar dit is een slim beestje. Hij ligt netjes onder tafel of naast het bed. En valt niemand lastig. Bovendien heeft de hoofdverpleegkundige al ervaring met hulphonden. Ze vertelde me over een hulphond die zijn baasje iedere twee uur omrolt in bed. Omdat zij dat zelf niet kan. ’s Nachts ligt ze op een opgerold laken. De hond trekt met zijn bek aan de punt om haar te draaien. Eerst eens aan de ene, dan weer aan de andere kant. Toen ik dat hoorde, was ik om. Onvoorstelbaar hoe slim ze zijn!

We gaan het dit jaar eens proberen. Zo kunnen we weer iemand blij maken met een geweldige vakantie. Want daar doen we het uiteindelijk voor.

En die behoefte? Daar zetten we een zandbakje voor neer. Een soort kattenbak. Maar die is niet voor de poes.