Soms schrijf ik over een onderwerp dat gewoon in me opkomt en soms schrijf ik over een vooraf bepaald woord. De columns die ik voor de Zonnebloem schrijf, zijn van deze laatste categorie. Ik krijg een aantal onderwerpen en ga daarop los. Laat de gedachtencarrousel op gang komen en schrijf over wat er in mij opkomt.
Vandaag schrijf ik over ‘aangesloten zijn’, iets waar de Zonnebloem natuurlijk voor staat. Wat is aangesloten zijn? Ik denk dat het vooral een gevoel is. Een soort van tegenhanger van de eenzaamheid. Als je je niet aangesloten voelt bij mensen kun je eenzaam zijn. Veel mensen met een beperking ervaren dat gevoel van eenzaamheid. Ik denk dat het samenhangt met afhankelijkheid. Ik ben in veel opzichten afhankelijk van de mensen om mij heen. Fysiek loop ik tegen drempels aan: letterlijke en figuurlijke.
Drie jaar geleden had ik het enorme geluk dat een aantal mensen mij een invalidenbus gunden. Na een speurtocht in het land der invalidenvoertuigen vond ik ‘mijn’ Mercedes onder de bussen, een Vito met oprijplaat. Ik was de koning te rijk! De oprijplaat kon ik zelf bedienen en zo hervond ik mijn onafhankelijkheid. Ik kon weer zelf op pad! Inmiddels ben ik, hoe verschrikkelijk ik het dan ook vind dat voor mijzelf toe te geven, toch verder achteruit gegaan. Mijn armen missen kracht en mijn nek lijkt steeds meer op die van zo’n wiebelpoppetje. De oprijplaat was een uitkomst maar is nu een onoverkomelijke hindernis. Naar beneden lukt nog wel (als ik hem laat vallen), maar omhoog is een brug (of drie) te ver.
Mijn bus, die ervoor zorgde dat ik aangesloten bleef op ‘ik kan erop uit’ niveau torent nu boven mij uit als een baken van tja, van wat? Verlorenheid? Wil wel, kan niet. Weer niet. Dit zou een moment kunnen zijn om bij de pakken neer te zitten, maar dat doe ik niet, nooit! Ik ga voor kansen, zie de mogelijkheden, juist als het lastig wordt ga ik ervoor. Dat is het recalcitrante tikje in mijn karakter. Alles kan, als je maar wilt, zo denk ik dan. Dat is overigens niet zo, ik kan van alles heel graag willen, maar niet alles lukt. Ik ga er wel voor, dat zeker!
Aangesloten zijn wordt mij door mijn lijf moeilijk gemaakt. Als Tien niet naar de berg kan, moet de berg maar naar Tien. Vrienden en vriendinnen komen gelukkig ook naar mij en via internet kan ik mijn hersenspinsels ook over de digitale snelweg de wereld in gooien. Ik voel me zo toch verbonden met de wereld, kan mij aansluiten bij mensen die ik anders waarschijnlijk nooit had ontmoet.
Aangesloten zijn ligt om de hoek, fysiek of digitaal. Aansluiting zoeken zit in mensen, hoort bij mensen, maar het wordt je met een beperking wel lastig gemaakt. Ik ken beide kanten van deze medaille. Ik ken de eenzaamheid, maar gelukkig ken ik ook dat gevoel van verbondenheid, van aangesloten zijn. De warmte van de verbinding met anderen, het gevoel van ertoe doen, belangrijk zijn voor een ander. Ik ben aangesloten op een wereld die mijn kleine wereldje een beetje groter maakt.
Martine Reesink is een liggende en rollende poëet, een bloggende beroepskneus met een passie voor fotografie, een wereldverbeteraar en positieveling die zich inzet voor bekendheid van haar aandoening (EDS) en beschrijft hoe haar leven met al haar beperkingen toch ontzettend mooi is.