Gezichten van de Zonnebloem Hennie Zuidervliet
In ‘Gezichten van de Zonnebloem…’ maak je kennis met mensen die op een bijzondere manier betrokken zijn bij de Zonnebloem. Vrijwilligers, deelnemers, donateurs en medewerkers: zij dragen allemaal bij aan ons belangrijke werk voor mensen met een lichamelijke beperking. In deze aflevering Hennie Zuidervliet, die haar werk bij de Zonnebloem met verve vervult. “Als bezoekvrijwilliger kom ik bij mensen thuis en signaleer ik dus ook vrij snel als er iets niet goed gaat. En dan onderneem ik actie.”
Hennie was pas 32 jaar oud toen ze als gevolg van een aantal zware rugoperaties niet meer kon werken. Ze had altijd in een drogisterij gewerkt, maar staand werken was geen optie meer. En dus besloot ze zich in te zetten als vrijwilliger, onder andere voor de Zonnebloem. “Stilzitten zit niet in mijn aard. En ik zorg graag voor anderen. Dat heb ik vanuit mijn jeugd meegekregen. Was er iemand in de buurt ziek, dan kwam mijn moeder op bezoek. Ze hielp met het huishouden en ik moest als kind ook geregeld voor iemand een boodschap doen en dat deed ik altijd met veel plezier. Toen ik een advertentie van de Zonnebloem in de plaatselijke krant zag staan, inmiddels zo’n dertig jaar geleden, heb ik me direct aangemeld.”
Dankbaar werk
Inmiddels is Hennie bestuurslid bezoekwerk en koppelt ze vrijwilligers en deelnemers. “Dat is altijd even zoeken, want er moet een goede klik zijn tussen die twee. Anders werkt het niet. De eerste keer ga ik ook zelf mee om te kijken hoe het gaat. En zelf bezoek ik ook deelnemers. Gewoon, omdat ik dat leuk vind. Ik ga na afloop altijd met een blij gevoel naar huis. Het is dankbaar werk.”
Verwaarlozing
Soms komt Hennie schrijnende situaties tegen. Ze herinnert zich een huisbezoek van een aantal jaar geleden. “Er werd niet opengedaan toen ik aanbelde, dus ben ik achterom gelopen. Ik had al zo’n gevoel dat er iets niet in de haak was. En inderdaad, de mevrouw in kwestie zat apathisch op de bank voor zich uit te staren. Ze was vervuild en dat gold ook voor haar woning. Er hing een penetrante lucht, het was duidelijk dat er al enige tijd niet was schoongemaakt. Bovendien at en dronk ze niet goed, vertelde ze me met tranen in haar ogen. Ze had blijkbaar wel thuishulp aangevraagd, maar die kwam maar niet. Dat maakte mij verdrietig en ook een beetje boos. Zonder hulp zou ze wegkwijnen en dat liet ik echt niet gebeuren. Ik heb daarom direct de thuishulp gebeld en geëist dat er de volgende dag hulp op de stoep zou staan om de mevrouw te wassen en schone kleren aan te doen. Gelukkig is de thuishulp toen meteen in gang gezet.” Mede dankzij de vastberadenheid van Hennie en de huisbezoeken van de Zonnebloem leefde de deelneemster weer op.
Stoute schoenen
Dat gold ook voor een andere deelneemster die wat extra hulp goed kon gebruiken. Hennie: “We hadden een afdelingsvakantie georganiseerd, maar deze mevrouw had geen geld om mee te gaan. Ik wist hoe graag ze meewilde. Ze was ook best eenzaam en ik zag haar achteruitgaan. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de gemeente benaderd. Ik had van iemand gehoord dat de gemeente hiervoor een ‘potje’ heeft. En inderdaad, nadat ik mijn verhaal had voorgelegd en de deelneemster kon aantonen dat ze geen geld had voor de vakantie, heeft de gemeente uiteindelijk een deel ervan betaald. De mevrouw in kwestie voelde zich erg bezwaard, want ze was het niet gewend dat iemand voor haar opkwam. Maar als ik het niet had gedaan, had ze niet meegekund. Een half jaar na de vakantie overleed ze. Ik ben heel blij dat ze deze vakantie nog heeft mogen meemaken.”