Eindelijk weer een strandwandeling voor Bettie en Wim
"De zeelucht gaf me zo'n gevoel van vrijheid"
“Als iemand me een fijne dag wenst, dan zeg ik altijd: dat ga ik er zeker van maken!” Zo staat Bettie Wierda al 91 jaar in het leven. Haar man Wim (89) sluit zich daar volledig bij aan, misschien iets minder uitbundig. “Ik ben meer een luisteraar, maar Bettie is echt een vrolijke prater. Bij de Zonnebloem grappen ze weleens dat wij áltijd mee mogen omdat Bettie zo enthousiast is.” Het meest memorabele uitstapje is voor hen zonder twijfel de strandwandeling in Noordwijk.
Het stel verhuisde 64 jaar geleden naar Haarlem vanuit Heerenveen, omdat Wim er een baan bij de post kreeg. Daarnaast werkte hij sinds zijn 14e als meubelmaker. Bettie runde het gezin met twee kinderen dat ze in Haarlem kregen en verzorgde tot ze 70 was vrijwillig ouderen die wat hulp konden gebruiken. Twee harde werkers dus, die zichzelf nog altijd goed redden en graag op pad gaan. Al is dat wat ingewikkeld geworden doordat Bettie slecht ziet en moeite heeft met lopen.
Het stel verhuisde 64 jaar geleden naar Haarlem vanuit Heerenveen, omdat Wim er een baan bij de post kreeg. Daarnaast werkte hij sinds zijn 14e als meubelmaker. Bettie runde het gezin met twee kinderen dat ze in Haarlem kregen en verzorgde tot ze 70 was vrijwillig ouderen die wat hulp konden gebruiken. Twee harde werkers dus, die zichzelf nog altijd goed redden en graag op pad gaan. Al is dat wat ingewikkeld geworden doordat Bettie slecht ziet en moeite heeft met lopen.
Zelf aanspraak organiseren
“Wat we echt willen voorkomen, is dat we geïsoleerd raken. Daarom proberen we zoveel mogelijk contacten te leggen. Dat is waarom we bij de Zonnebloem kwamen”, vertelt Wim. “Voor het contact met anderen, buitenshuis.” Bettie voelde dat isolement echt naderen. “Ik mocht al jaren niet meer fietsen omdat ik weinig zie. Sinds Wim zijn ongeluk is ook de auto buiten beeld. Toen had ik voor mijn gevoel niets meer. Tuurlijk, onze zoon Wiebe, dochter Tonnie en kleinkinderen komen gelukkig regelmatig langs, we hebben zelfs een achterkleinkind op komst. Dan is er nog de volkstuin waar we met de bus heen kunnen. Maar ik praat nu eenmaal ontzettend graag met mensen, hoe meer hoe beter. En ik ga het liefst zo vaak mogelijk op pad.”
Wel willen, niet kunnen
En dat doen ze nu ook, ze schrijven zich voor alle activiteiten van de Zonnebloem in. Bettie: “We gaan ongeveer eens per twee maanden, daar kijken we iedere keer weer naar uit.” Voor hen beiden was de reis naar het strand toch wel echt het hoogtepunt tot nu toe. Wim denkt terug aan al die keren dat ze zelf met de kinderen gingen. “Vroeger deed je dat voor hen. Maar zeker als het zulk warm weer is, heb je zin om te gaan. Misschien wel extra omdat het voor ons lastig is om er te komen en Bettie niet met de rollator het strand op kan. Over de betonnen boulevard lopen met de rollator is toch anders dan lekker met je voeten in de zee.”
Schippersdochter herenigd met de zee
Toen ze laatst op een zonnige dag naar Noordwijk konden met de Zonnebloem, hoefden ze dus geen twee keer na te denken. “Wij gaan sowieso altijd mee, zelfs naar volksdansen, al ben ik totaal geen danser. Maar dit was extra bijzonder. Bettie vult aan: “Ik vind het prachtig dat de vrijwilligers iedere keer weer al die moeite doen om ons veilig de bus in te helpen en een mooie dag te organiseren waar we samen van kunnen genieten. Maar wat ik bij de zee voel, gaat nog verder dan genieten. Ik ben schippersdochter, dus de zee hoort bij me. De zeelucht geeft me zo’n gevoel van vrijheid. Ik kan dat niet anders beschrijven. Het was geweldig om het na al die tijd weer te ervaren. Vroeger heb ik zo vaak meegevaren met mijn vader, nu kreeg ik dat geluksgevoel weer een beetje terug.”
De tekst gaat verder onder de foto
Dankbaarheid omdat het nog kan
De groep begon met een ritje in de strandrups. Wim: “Dat was ontzettend gezellig samen. We waren met een kleine groep dus iedereen kon mee.” Bettie genoot nog meer van de korte wandeling daarna. “Soms zit ik erdoorheen omdat ik lastig loop. Maar dan denk ik: ik kán het nog met wat hulpmiddelen. Op zo’n bijzondere stranddag ben ik daar extra dankbaar voor.”
