Toegankelijkheid: moeten we dankbaar zijn voor wat we wél krijgen?

Wanneer je opgroeit in een wereld die niet op jou is ingericht, is het begrijpelijk dat je gaat denken dat het jouw eigen schuld is dat je niet mee kunt komen.

Overal waar je kijkt word je voorgehouden dat je mee kunt doen als je maar je uiterste best doet. Dat je kunt werken als je maar de wilskracht en inzet toont, dat jouw afstand tot de arbeidsmarkt jouw probleem is en niet dat van de werkgever die geen inclusief beleid voert en zo min mogelijk doet om jou tegemoet te komen. Dat je gezond kunt zijn als je maar een bepaald voedingspatroon aanhangt en niet te vergeten, regelmatig sport. De wereld ligt echt aan jouw voeten, klaar om betreden te worden. Als je maar hard genoeg werkt om die handicap te overkomen.

Woorden die gezegd worden blijven aan je kleven, kruipen onder je vel en nestelen zich in je gedachten. Het is zo makkelijk om aan jezelf te twijfelen en jouw handicap als het grootste probleem te zien. Daarbij draagt het nog steeds gangbare woord "invalide" niet bij aan het veranderen van deze situatie. Het staat tegenover het woord "valide" wat geldig betekent. Invalide, mindervalide. Minderwaardig. Een handicap hebben wordt geassocieerd met minderwaardig zijn.

Het systeem waar je als mens met een beperking gaat geloven dat het logisch is dat je niet dezelfde rechten hebt als mensen zonder beperking heet geïnternaliseerd validisme. Het is een complex en diepgeworteld probleem, en het resultaat van een samenleving die voortdurend voorschrijft dat gezondheid de norm is, en een beperking hebben de afwijking is.

Niet zelden overkomt het me dat ik aandacht vraag voor een ontoegankelijke situatie en daarbij terecht gewezen word door mensen met beperking. Zij zijn er vaak van overtuigd dat het logisch is dat we minder toegankelijkheid krijgen. Omdat we geen grote groep zijn. Of omdat we dankbaar moeten zijn voor wat we wel krijgen.