Door Suzanne voel ik mij hier thuis

Gré is nieuw in het dorp. Maar hoe leer je mensen kennen in een nieuwe omgeving als lopen lastig is en je slecht ziet?

Sinds kort woont Gré in ’s-Gravendeel. Dicht bij haar dochter. “Toch wil ik niet altijd op mijn kinderen leunen nu mijn man er niet meer is. Ik wil sterk zijn. Zo zelfstandig mogelijk. Maar als je niet uit ’s-Gravendeel komt en de deur niet uit kunt, is nieuwe mensen ontmoeten knap lastig. Het is zo fijn dat Suzanne van de Zonnebloem me daarmee geholpen heeft. Door Suzanne maak ik weer nieuwe vrienden en vriendinnen. Dat maakt me gelukkig.” Gré is blij dat ze vrijwilliger Suzanne heeft leren kennen. “Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ik de Zonnebloem zó hard nodig zou hebben. Met Suzanne kan ik de deur uit. Zij duwt me. Of we pakken de rolstoelfiets.”

Eigen boontjes doppen

“Ik vind het belangrijk om mijn eigen boontjes te doppen”, zegt Gré vol wilskracht. Ze is een sterke vrouw. Maar… zonder hulp kan Gré bijna niet meer naar buiten. Ze brak haar heup, kreeg een knieoperatie en brak daarna haar enkel. “Lopen gaat amper. Om écht ergens te komen, moet ik in een rolstoel.” Dan heeft Gré iemand nodig die haar duwt. “Het is in mijn eentje veel te gevaarlijk, want ik zie ook heel slecht.”

Dit is geluk

“Suzanne neemt me vaak mee naar buiten. Alleen zou ik het niet kunnen. Zij geeft mij heel veel plezier.” Soms komen de twee op hun fietstochtje langs de oude haven. “Dat doet me denken aan de jaren dat ik op een ark woonde in Dordrecht”, vertelt Gré. “Zo’n heerlijk vrij gevoel. Dan weet ik weer: dit is geluk.”