“Vrijwilligster Nel voelt al 15 jaar als een heel goede vriendin”
Voor Lia brengt de Zonnebloem plezier in het leven
Wie het levensverhaal van Lia hoort, moet echt even slikken. Het is een wonder dat ze dit jaar samen met haar man Ton naar hun 50-jarig huwelijksjubileum kan toeleven. Door alles wat zij samen meemaakten en door de conversiestoornis die haar beperkt, valt het leven Lia zwaar. Plezier uit het leven halen is daarom lastig. Maar ze doet hard haar best. Haar familie, vaste thuishulp Elly en de Zonnebloem zijn daarbij onmisbaar.
Tot een jaar of twintig geleden werkte Lia met veel plezier in het schoonmaakbedrijf van haar familie, woonden zij en Ton in een vrijstaand huis met grote tuin en vormden zij een gezin van vier. “Maar ineens kon ik het werktempo niet meer bijhouden en viel ik geregeld. De diagnose was progressieve MS. De artsen gaven mij nog vijf jaar.”
Opkrabbelen
“Dat was vreselijk om te horen. Maar het was nóg zwaarder dat die diagnose na een aantal jaar werd herzien. Ik bleek een conversiestoornis met non-epileptische aanvallen te hebben, veroorzaakt door psychologisch trauma in mijn jeugd. Ik ging in 2005 in behandeling om hiermee te leren omgaan. En sinds dat moment probeer ik op te krabbelen, met fysiotherapie, thuiszorg via zorgcoördinator Kim en steun van onze vaste hulp in huis, Elly. Zij helpt mij en Ton al twintig jaar, ook toen hij nierkanker kreeg. Zij is inmiddels onderdeel van de familie, op iedere verjaardag is ze erbij.”
Meer vrijheid
In die lastige tijd tipte haar moeder de Zonnebloem. “Vooral omdat ik creatief ben, eigenlijk. Ik schilderde altijd veel. Nu is dat door mijn verminderde zicht niet meer mogelijk, maar ik ben wel bezig gebleven. Laatst maakte ik bijvoorbeeld een fotoboek voor de achttiende verjaardag van mijn kleindochter Jill. Ze was er zo blij mee! Ik heb een hechte band met haar, net als met mijn dochter Judith. Daar ben ik erg dankbaar voor, ook omdat ze altijd voor me klaarstaan. Maar goed, ik besloot de raad van mijn moeder op te volgen, ook om er wat meer op uit te kunnen. Want alleen kan ik niet op pad, dat mag zelfs niet.”
Tranen van blijdschap
Zo ontmoette ze ook Nel. Zij werd Lia’s vaste vrijwilliger vanuit de Zonnebloem. “Met haar heb ik in die 15 jaar zo’n bijzondere band opgebouwd, ze is een heel goede vriendin geworden. Ze is zo belangstellend. Als ze even niks van mij gehoord heeft, zoekt ze me op of ze belt me even. Wanneer ik moet herstellen van een spastische aanval, zit ze soms gewoon in stilte naast mijn bed. Afgewisseld door mijn zussen Tonny en Elly. Als ik me beter voel en het mooi weer is, gaan we vaak naar het kerkhof waar onze zoon ligt. Dan zorgt zij voor de bloemen en maakt ze het graf schoon. Samen steken we een kaarsje aan. Dat vind ik zó mooi dat de tranen me ervan in de ogen schieten.”
De tekst gaat verder onder de foto
Hoe gaat het écht?
Nel is een grote steun voor Lia, net als de mediorengroep van afdeling Gilze-Hulten die ze regelmatig ontmoet. “Wanneer ik ze weer zie is het altijd goed, gezellig. Dat geldt ook voor de vrijwilligers. Iedereen helpt elkaar, is er voor elkaar. Deze mensen vragen wél hoe het met me gaat, wat anderen bij mij niet zo goed lijken te durven. Terwijl ik daar wel behoefte aan heb. En andersom ook, mensen hebben een goede gesprekspartner aan me. Ik ben een open boek, zo sta ik bekend.” Het samenzijn alleen al vindt Lia de moeite waard, maar de activiteiten die georganiseerd worden, spreken haar minstens zoveel aan. “Laatst kon ik voor het eerst weer jeu de boules spelen, wat ik al in geen jaren meer heb gedaan omdat het niet meer ging. Ik hoop met heel mijn hart dat ik nog even bij de medioren mag blijven, al ben ik bijna 70. Maar zo oud voel ik mij totaal niet.”
De tekst gaat verder onder de foto
Verwenweekje weg