Kijk dit is die sterke kerel met wie ik trouwde

De kapiteinsstoel is verboden terrein voor elke matroos. Tot vandaag. Marinus hijst zich uit zijn rolstoel en grijpt zijn kans… Zijn ogen glimmen.

Vandaag gaat Marinus Rinkel voor het eerst in 50 jaar weer aan boord van ‘zijn’ SS Rotterdam. Hij is vooral nieuwsgierig naar de stuurhut. Daar moest hij als matroos het roer glimmend oppoetsen. Zijn vrouw Corrie duwt zijn rolstoel richting de ramen en Marinus tuurt over het water. Het gesprek valt ineens stil. Het is die stilte, die de emotie van Marinus verraadt. “Net alsof het Vrijheidsbeeld daar elk moment in de verte kan opdoemen”, fluistert hij.

Aan het roer

Dan ziet hij in zijn ooghoek de kapiteinsstoel. Hij kan het niet laten en vraagt Corrie hem te ondersteunen. Heel langzaam komt hij omhoog. Tot hij zit. Aan het roer. “Tóch nog, na al die jaren”, lacht Corrie. “Hij staat je goed, hoor.” De twee lachen als ondeugende tieners. “Dat moest je vroeger niet proberen!”, verzekert Marinus. “Als de kapitein daar achter kwam…”

Vrij

Vanmiddag is Marinus weer die jongen van vroeger. Energiek, vol levenslust. Een Marinus die ook Corrie lange tijd niet heeft gezien. “Het water laat hem leven”, weet ze. “Kijk, dit is die sterke kerel met wie ik trouwde. Thuis is hij aan de bank gekluisterd, zeker na zijn laatste hartoperatie, waardoor ik hem bijna kwijt was. Hier voelt hij zich vrij. Ligt de wereld weer even aan zijn voeten. Dat gevoel houdt hem in leven.”