Zonder stress op familiebezoek

Twee zussen heeft mevrouw Bonis (82) nog. Ze wonen bepaald niet in de buurt, maar de band is nog steeds hecht. En dat wil ze zo houden, rolstoel of niet. Dankzij de Zonnebloemauto kon ze haar zussen onlangs op een heerlijk ontspannen manier opzoeken. “We betekenen heel veel voor elkaar.”

Ze woont al sinds 1958 in IJmuiden en omgeving. Maar van oorsprong is mevrouw Bonis (82) een Brabantse. Daar wonen ook haar twee oudere zussen, inmiddels allebei ver in de negentig. De onderlinge band is altijd hecht geweest: “Ik was hun kleine zusje, en ben altijd enorm door hen in de watten gelegd. Toen we later gezinnen kregen, bleven we veel voor elkaar betekenen. We zochten elkaar jarenlang over en weer op.”

Naar het zuiden

Dat laatste is nog steeds belangrijk voor mevrouw Bonis. Maar makkelijk is het niet. Haar zussen zijn niet zo mobiel meer. En twee jaar geleden werd ze na een dwarslaesie zelf afhankelijk van een rolstoel. Maar ze gaf niet op. Samen met dochter Liesbeth, uit Amsterdam, reisde ze nog regelmatig naar het zuiden. Per taxi. Niet altijd ideaal, maar dat nam ze op de koop toe. “Zeker nu mijn zussen echt op heel hoge leeftijd komen, is elke dag kostbaar. Het is heerlijk om elkaar te zien en bij te praten.”

Dag vrij indelen

Vorig jaar ontdekten ze een nieuwe, passende vorm van reizen: de Zonnebloemauto. Die gebruikten ze allereerst om samen een kerstdiner te bezoeken. Dat beviel zo goed dat er gelijk een dagje Brabant werd ingepland. Liesbeth: “Die auto is een uitkomst omdat je je dag helemaal vrij kunt indelen. Vroeger zat je veel op de klok te kijken. Soms hadden we bij mijn ene tante net een kop koffie op en stond de andere taxi alweer voor de deur.”

Slecht gehoor

Dit keer is die zorg er niet. Rustig, zonder haast bijpraten. En gespreksstof is er genoeg. “We praten veel over vroeger. Over onze ouders, onze jeugd. Het dorpsleven in Sprang-Capelle, dat zo ontzettend anders is dan nu.” Met haar ene zus belt ze nog steeds regelmatig, vertelt mevrouw Bonis. “Maar met de ander gaat dat niet meer, wegens haar slechte gehoor.” Lachend: “Ik woon zelf inmiddels ook in een verzorgingstehuis. Dus ik wil niet heel hard door de telefoon gaan zitten praten.”

Nog geen vijf kwartier onderweg

Kortom: een heerlijke dag. “Ik vind het alleen voor Liesbeth vervelend dat ze moet rijden”, zegt mevrouw Bonis. Maar die heeft daar zelf geen enkel bezwaar tegen. “We zijn nu nog geen vijf kwartier onderweg. Met de taxi, die ook andere passagiers moet ophalen of wegbrengen, duurde dat soms wel drie uur.”

Prachtige dag

Maar vooral vindt Liesbeth het fijn dat ze op een dagje Zonnebloemauto van begin tot eind met haar moeder samen is. “Zeker als je wat later thuiskomt, is zo’n verzorgingstehuis vaak stil en verlaten. Nu wordt ze niet voor de deur afgezet. Ik loop nog even mee, we drinken samen nog een glaasje en nemen dan afscheid. Heel anders dan een wegrijdende taxi uitzwaaien. Op deze manier is het gewoon een prachtige dag, van begin tot eind!”