Zorgvrijwilliger Marloes vertelt over haar Zonnebloemvakantie

Verpleegkundige Marloes Lubbinge ging deze zomer voor de derde keer mee als vakantievrijwilliger op ons schip. Ze schreef al haar belevenissen op en motiveerde zo aardig wat mensen om ook een keertje mee te gaan. Lees haar verslag en ontdek hoe het is om zorgvrijwilliger op het schip te zijn.

Op maandagochtend 10.45 uur kom ik aan op de Rijnkade in Arnhem. Zie de Zonnebloemboot al liggen, maar wacht nog eventjes op de kade een stukje verderop, want ben veel te vroeg. Nog even een selfie met de boot op de achtergrond naar de Lubbie’s app: ‘joehoeee, ik ben er.' Muziekje nog maar even in m’n oren. Toch weer beetje zenuwen. Hoe zal het allemaal gaan deze keer? Het zullen toch wel leuke mensen zijn allemaal? Het zal toch niet ongemakkelijk worden? Nou, hoppakeee, niet malen en die boot op!

Vrijwilligers uit het hele land

Vol enthousiasme word ik verwelkomd door het hoofd vakantie en het hoofd verpleging. Dan ga ik naar mijn hut, nummer 155, pak mijn (veel te volle) koffer uit en ga naar het restaurant voor de introductie met alle andere vrijwilligers. Aan een tafeltje met 2 vrouwen is nog een plekje vrij en we kletsen met een koppie koffie erbij. Langzaamaan druppelt iedereen binnen, kijkt een beetje om zich heen en kletst wat met mensen die ze tot nu toe niet eerder hebben ontmoet, of juist herkennen van eerdere reizen. Sommige mensen komen samen. Het zijn vrienden, familie, vrienden door eerdere reizen of partners.

Ik hoor het al, er zijn mensen uit het hele land. Van Grunn tot Limburg, dus allemaal verschillende accenten, grappig. Jong en ‘oud’, mensen die voor de eerste keer mee zijn, maar ook iemand die al voor de 68e keer mee is. Ongelofelijk. Na een half uurtje ben ik m'n spanning weer kwijt.

Handen schudden

Zo’n reis vaart uiteraard niet alleen op zorgverleners, maar ook is er een restaurant dat draaiende gehouden moet worden. Iedere dag staat er weer een uitgebreid ontbijt, lunch en diner klaar. Dit levert natuurlijk bergen afwas op, wat allemaal weer fris en glimmend ten tonele verschijnt voor het volgende eetmoment. De hele dag door is er een koffie- en theekarretje rijdende en de bar is bemand voor de overige versnaperingen.

Daarnaast moet de was gedaan worden. Kilo’s handdoeken, washandjes, beddengoed, enz. enz. De boot moet schoon blijven, er moet iemand bij de receptie zitten, de mensen moeten naar de kapper kunnen en mensen moeten hun fysiotherapie kunnen krijgen als het nodig is.

Dit maakt dat er echt niet alleen mensen uit de verpleging en verzorging nodig zijn op een reis, maar ook bijvoorbeeld buschauffeurs, economen, gepensioneerden, werklozen, ict’ers en docenten. Mensen uit allerlei verschillende beroepsgroepen ook deze keer weer op de boot. Een heerlijk gemêleerd gezelschap dus. Hartstikke leuk!

Tijd voor de vakantiegangers om te arriveren. Iedereen wordt aan boord geholpen, alles verloopt soepel. Van tevoren is de reis natuurlijk al lang en breed voorbereid door de organisatoren.

Handen worden geschud, contacten worden gemaakt. Na een welkomstwoordje van de kapitein en het hoofd vakantie, onder het genot van een lekker welkomstdrankje, kan de reis beginnen. Het ijs is gebroken, de boot kan gaan varen!

Na dag 1: rechtervoet blauw (aanrijding met elektrische rolstoel), linker grote teen blauw (botsing met bed). Ah, ik ben er weer!

Natuurlijk is het iedere avond weer veel te gezellig in de salon, waardoor menig vakantieganger en vrijwilliger niet voor twaalven in bed ligt. Natuurlijk ik zelf ook niet..

En tja.. toch dat wekkertje om 7.00 uur (ja, iedere dag is dat een klein beetje zwaarder). Om 7.30 uur ontbijt en vanaf 8.00 uur vakantiegangers wekken en ervoor zorgen dat zij vervolgens lekker fris beginnen aan het ontbijt en aan de rest van de dag. Natuurlijk zit ook hier een hele organisatie achter. De zorgvrijwilligers zijn opgedeeld in groepjes, die elk de zorg voor een deel vakantiegangers voor hun rekening nemen.

Duitse steden

We stoppen in het mooie Keulen en Andernach en hoe verder we naar het Zuiden varen, hoe verder de week vordert en hoe mooier de omgeving van de Rijn wordt. We gaan Koblenz voorbij en varen nog een stuk over de ‘Romantische Rijn’, wunderbar! 

Dan een stop in Koblenz en op de terugweg nog in Düsseldorf. Tijdens de stops lekker van boord. De vakantieganger bekijkt wat hij of zij wil doen en de gekoppelde vrijwilliger voor die dag geniet mee!

Heerlijk eten

Dus de stad verkennen met een georganiseerde excursie, of gewoon lekker een terrasje pakken voor een frisje, een biertje of een ijsje. Over eten gesproken… Iedere dag weer staat er weer een ontbijtbuffet, lunchbuffet en 3-gangendiner voor ons klaar in het restaurant. Heerlijk! Gezellig met z’n allen eten, met op de laatste avond een galadiner, waarop nog nét iets meer wordt uitgepakt. Kortom; ik ben 3 kilo zwaarder terug gekomen. Pfooeeee… 

Polonaise

Op dinsdagavond treedt welbekende Ulli op in de salon. Met z'n keyboard en microfoon gaat hij helemaal los. Verzoeknummertjes worden gezongen en iedereen zingt en danst vrolijk mee. Ja dansen ook, want iemand die al jaren niet gedanst heeft 'omdat het niet kan'; hoppaaa, gewoon met 2 of 3 mensen vasthouden, staan en heen en weer bewegen. Bedden kunnen ook makkelijk in de rondte gedraaid worden en ook met rolstoelen kun je in de polonaise. Olé! 

Donderdag vraagt een vakantieganger aan me: ‘Marloes, het is toch woensdag??’ Ik: ‘Nee, al donderdag joh..’ Hij: ‘Hè, gadver, over anderhalve dag alweer naar huis’ (in iets minder vriendelijke taal…;)).

Tjah..zo voelde het voor mij ook. Alleen is mijn thuis, zoals ik het van hem heb begrepen, wel een iets minder vervelend vooruitzicht dan dat zijn huis is voor hem…

Al die verschillende verhalen, van al die verschillende mensen, dat doet wat met je. Mensen die werkelijk bakken ellende over zich heen hebben gekregen en toch zo genieten, dat is super. Want dat ze genieten, dat hoor je of dat zie je..

Dat mensen, ondanks alles, zo dankbaar en zo levenslustig zijn, daar word ik een beetje emotioneel van.. en laat dat beetje dan maar weg.

“Geef je op!”

Natuurlijk krijgen wij donderdagavond ook mee wat er allemaal in Nice aan de hand is. Vol afschuw lezen we de nieuwsberichten. Bah, gewoonweg weer verschrikkelijk! Eerder deze week deed de goede sfeer op de boot me nog doen beseffen dat de wereld misschien toch zo slecht nog niet is. De saamhorigheid die ik voel op de boot overtreft het allemaal. BAM; dus toch weer met de neus op de feiten donderdag. Maar dat gekken met hun ideeën de wereld proberen te vertiefen en wij, 130 vreemden op een boot, het zo naar ons zin kunnen hebben met elkaar, dat maakt me toch ook weer blij.

Normaal gesproken ben ik niet zo van het schrijven van blogs oid., maar dit moest ik toch even kwijt, eigenlijk met deze boodschap: Mensen die het stiekem al van plan waren maar het nog niet gedaan hebben; geef je op!

Mensen die er nog nooit aan hebben gedacht; denk er eens over na. Er zijn allerlei verschillende (boot,bus,vlieg) reizen waarop je hulp zeer gewenst is, maar ook daguitjes.

Het hele jaar ben je aan het werk en draait het daarnaast om dingen die jij belangrijk vindt en plan je dingen die jij leuk vindt om te doen. Als het even kan, ga je op vakantie. Hartstikke goed ook natuurlijk, je moet je leven voor jezelf een beetje leuk maken.

Zelf ervaren

Als je je opgeeft voor een weekje Zonnebloem, dan weet je dat je dit niet doet met de intentie dat je zelf een weekje vakantie gaat hebben. Natuurlijk ben je de hele week best wel heel druk bezig. Toch doe je het ook wél voor jezelf…want het gevoel dat je eraan overhoudt is veel belangrijker (+ dat er ook goed voor jou gezorgd wordt, lees; heerlijk eten, iedere dag echt wel tijd om even lekker te douchen en zelf krijg je natuurlijk door het passagieren ook de mooie omgeving te zien). Lekker cliché, maar waar; het is het allemaal waard.

Helemaal beschrijven hoe het is, kan ik niet, daar moet je het gewoon echt zelf voor ervaren. Het enige wat ik kan doen is het iedereen aanraden! 

Afscheid

Zaterdagochtend. Mensen uitzwaaien. Een lach en ja hoor, toch ook weer een traan. Nachtdienst gehad, daarna niet geslapen, dus lekker labiel... 1 vakantiegangster pakt nog even m'n hand en zegt nog: 'Blijf een zonnestraaltje bij alles wat je doet, dan doe je niet alleen een ander, maar ook jezelf goed'. Slik...

Nadat alle vakantiegangers van boord zijn, ook zelf weer via de loopplank aan wal en met koffer in de trein. Het eerste stuk nog gezellig met andere vrijwilligers richting Zwolle, daarna in m’n eentje door naar Groningen. Als een blok in slaap gevallen en in Groningen heerlijk in de verkeerde bus gestapt, het zal vast iets met m’n vermoeidheid te maken hebben, of ik ben met m’n gedachten nog teveel bij alle mooie mensen die ik heb ontmoet.. ach, behalve dat ik giga nodig naar de wc moet, maakt het me allemaal niet zoveel uit.