Het was me het dagje wel!!!!
We vielen van de ene in de andere verbazing. Het begon allemaal met een prachtige dag, blauwe hemel, winterzonnetje, een schitterende rit naar Ameide over de Lek-dijk, volop in de zon.
Het beloofde een geweldige dag te worden. De rit was niet al te lang, dus we kwamen redelijk fit aan bij het Wapen van Ameide. We hoefden ook niet ver te lopen, want de chauffeur heeft ons voor de deur afgezet. Binnenkomen was even schrikken, want we zagen drie grote opgezette uilen, dachten we. Maar het waren geen opgezette, nee het waren ECHTE UILEN! Iedereen wilde deze vogels aaien natuurlijk. Sommigen durfden het niet, want het was best een beetje eng. De uilen zijn nl. best groot.
Nadat we koffie met gebak op hadden begon de eigenaar van het restaurant te praten over zijn uilen. Wat weet deze man veel over die beesten. Hij heeft een uur lang continu gesproken en gedemonstreerd met zoveel enthousiasme dat we allemaal in extase raakten.
Weet u dat, anders dan bij mensen, de mannetjes uil drie keer zo hard kan schreeuwen als het vrouwtje? En dat de oren van de uil op verschillende hoogten in zijn kop zitten. Dit om beter te kunnen jagen. De uil gaat op het geluid af en kan exact uitrekenen waar hij zijn prooi kan pakken. Dit vergt een rekencapaciteit waaraan de uil zijn titel als de wijze uil ontleent.
Na dit spektakel konden we even op adem komen en voor wie het wilde, even genieten op de dijk van een schitterend uitzicht over de Lek in een prachtig zonnetje.
Vervolgens kwam het voorgerecht met een hoop herrie. Want er kwamen 35 kerels binnen: “het zeemanskoor” en voordat die op hun plaats stonden duurde even. Maar toen ze begonnen met oude zeemansliedjes kwam de sfeer er goed in. Er werd gewalst, gedanst en zelfs polonaise gelopen.
Kortom het was gezellig en voor sommigen zelfs feest. Dit laatste natuurlijk ondersteund door een paar glaasjes met geestverruimend vocht.
Nadat de kerstman iedereen een cadeautje had gegeven kwamen die 35 man nog eens terug. En die bleven maar doorgaan. Enfin, we gingen moe maar voldaan (een half uur te laat) weer de bus in voor een rondrit door de Alblasserwaard. Wist u dat een paar honderd jaar geleden de boeren hun koeien, bij een overstroming, op de zolder van de boerderij brachten? Wij weten nu hoe zij dat deden.En weet u dat de oudste kerk van Nederland ook in de Alblasserwaard staat? Deze is gebouwd in het jaar negenhonderd.
Kortom, het was de moeite meer dan waard. Slaperig zijn we tegen zes uur weer thuis aangekomen en kunnen we terugzien op een geslaagde dag.
Zoals gezegd: HET WAS ME HET DAGJE WEL!
Alberto Kabalt
