Hartewens van Jopie door De Zonnebloem ingewilligd

Spoorwegmuseum.

Op 8 augustus was het zover. Coby had me de week daarvoor gebeld met het bericht, dat ik een dagje naar het Spoorwegmuseum mocht gaan met de Zonnebloem. SPANNEND.

Was daar nog nooit geweest, dus alles was nieuw. Jeanne kwam op tijd aan en ook ik graaide mijn spullen bij elkaar. De auto van de Zonnebloem zou komen om ons op te halen. Chauffeur Johan was op tijd en de reis begon richting Utrecht. We zaten onderweg gezellig te kletsen en de tijd vloog om. De fotograaf stond al te wachten op ons, dus de tijdsplanning zat goed in elkaar. Al onze namen begonnen met een J, dus the four J’s konden op avontuur.

Het museum was het eerste station Maliebaan in Utrecht en gebouwd in 1864. Toen het later geen dienst meer deed als station, werd het gerestaureerd en verbouwd tot Spoorwegmuseum.

Daar aangekomen ging Jeanne voor mij de gereserveerde rolstoel halen en de tickets en parkeerkaart voor Johan. We werden naar het restaurant gebracht, waar onze gereserveerde tafel al netjes gedekt stond, dus we konden ons de koffie met een stuk appeltaart heerlijk laten smaken. Afgesproken dat we terug zouden zijn om 13.00 uur voor de lunch en toen op ontdekkingstocht.

Wat een treinen! Zoveel en zo oud. Er waren echt oude beestjes bij die mooi gerestaureerd waren. Er stond zelfs een treinstel, dat in 1952 in gebruik was genomen en dat was een stel met aparte deuren voor elke 9-persoons coupè. Daar hebben wij vroeger, toen we naar Limburg op vakantie gingen, nog in gezeten. Was echt nostalgisch. Er stond ook een oude Koninklijke Trein en een Hondenkop en diverse oude internationale treinen, zelfs een witte met een hele lange neus, cabine bovenop en koperen toeters om signalen te geven. Als je die oude historie bekijkt met alle frutsels, toeters en bellen, dan zijn de huidige treinen maar saai.

We zijn ook naar oude locomotieven gaan kijken en die waren formidabel. Al dat koper en die wielen met aandrijving, grote lampen en tenders erachter, want er moesten ook kolen en water mee natuurlijk. Ja, die machinisten van vroeger hadden het zwaar met het vuurtje brandend te houden en maar kolenscheppen de hele dag door. Af en toe water bij vullen op een of ander station, want de stoomfluit moest toch ook werken. Het was in een keer genieten, overal waar we liepen.

We hadden nog niet alles gezien, maar om 13.00 uur stond op ons plekje de lunch te wachten. Soepmet diverse broodjes en broodjes kroket, sapjes en koffie. Die soep was zo dik, dat je de groenten bijna met mes en vork eruit kon halen. Dat was smikkelen en smullen geblazen voor de drie J’s. We waren begonnen met 4 J’s, maar bij de lunch viel de fotograaf af.

Na de lunch gingen we verder op zoektocht, want er waren nog 2 verdiepingen te bezoeken. Wekonden dan ook de bovenkanten van de treinen en locks bekijken. De technische afdeling was ook gezellig en Johan moest even zijn spierballen tonen met gewichten trekken. Verder waren er diverse spellen te doen en Jeanne en Johan lieten zich niet onbetuigd. Verder lekker rondgezworven en ook buiten was veel te zien. Het vroegere station was toen al een knooppunt, dus de draaischijven, waar de locks op gedraaid moesten worden om weer voor de trein te komen om terug te rijden, waren ook bezet. Verder lagen er heel veel rails van het oude rangeerterrein, maar daar konden we niet bij komen. Wel stonden er legio treinstellen op, dus het was een gezellige boel. En er was ruimte zat om rond te wandelen.

Alles was heel goed verlopen en de planning zat uitstekend in elkaar. We hebben lekker veel gezien en gegeten. Dit museum is zeer rolstoelvriendelijk en het personeel was ook heel correct en vriendelijk.

Tegen vijf uur sloeg het klokje van gehoorzaamheid en moesten we vertrekken. Na nog een plas en een paar foto’s gingen we weer huiswaarts. Al met al een superdag en uitstekend georganiseerd. Ik was heel blij, omdat er geen dissonant is gevallen. Johan deed de hele dag lekker mee, dus ik mag ook wel voor de rest spreken: PETJE AF VOOR DE ZONNEBLOEM; HET WAS SUPER!