Met de zonnetrein door de Schoorlse duinen.

Hoewel de regen ‘s morgens nog met bakken uit de hemel viel stapten onze Zonnebloemgasten vol goede moed in de bus naar Paviljoen “Struin” in Camperduin.

Daar aangekomen stonden de Zonnetreinen al voor ons neus. Het uit de bus naar de trein lopen en later vanuit de trein naar het Paviljoen waren maar een tiental meters maar desondanks niet echt gemakkelijk voor sommige van onze gasten. Maar met ondersteuning van mobielere gasten en de vrijwilligers lukte het allemaal prima. De treinen waren ruim voorzien van een flinke hoeveelheid kussens waardoor onze kwetsbare billetjes en ruggen wel een stootje konden verdragen.

En zo vertrokken we dan even na 14:00 uur richting de duinen van Schoorl. De ramen bleven in het begin van de rit nog even dicht maar algauw werden deze voor ons opgerold en kon het prachtige duingebied nog beter worden bekeken. De lucht werd blauwer, de zon liet zich geregeld bewonderen en de temperatuur steeg. Onze chauffeur, tevens gids, hield meerdere keren halt om ons de omgeving en geschiedenis van het landschap te verklaren.

Hij wees ons o.a. op de enorme Corsicaanse dennen die statig en hoog boven ons uittorenden. Deze dennen hebben ongeloof’lijke lange en dikke wortels. Daarmee houden ze de grond vast. Dit gebied was in vroegere tijd zeer kalkarm. Daarom werden hier toentertijd allemaal schelpenpaden aangelegd en wanneer dan het regenwater vanaf de bovenste lagen over de schelpen stroomden nam het de kalk mee naar beneden waardoor de grond die lager lag gelegen vruchtbaarder werd. We zagen ook een groep dennen die dicht op elkaar stonden en voor de houtindustrie werden gebruikt. Omdat er dan weinig zonlicht op de stammen viel kwamen er ook geen zijtakken aan. Dit zorgde dus voor minder ongemak bij het verwerken van het hout. Daarna werden er toch weer veel bomen tussenuit gehaald waardoor er weer meer licht en lucht werd toegelaten omdat ook op de grond eronder niets kon groeien. Nu groeit er veel loofhout. Dit is meteen beveiliging voor wanneer er brand ontstaat. Omdat loofhout veel vocht vasthoud remt het het vuur. Zo wisselt door de jaren heen steeds weer het inzicht betreffende bosbeheer.

We hielden ook halt bij een enorme hoop waar de Rode Kale Bosmieren hun  woongemeenschap hebben. Deze mieren zijn beduidend groter dan onze huis, tuin en keukenmieren. Ze leven daar soms wel met honderdduizend tezamen. Ze eten alle kleine diertjes in hun omgeving. Ook deze mieren hebben een koningin. Deze kan 10 tot 15 jaar oud worden. Eind juli op een broeierige dag vliegen deze mieren uit. Dit is de zogenoemde “Bruidsvlucht”. Ze paren dan tijdens deze vlucht. Maar….pas op wanneer je de koningin te pakken hebt want dat moet je dan wel met je leven bekopen.

Daarna kwamen we bij een grote groep Grove dennen. Deze werden ook wel Kraakdennen genoemd omdat ze als stutten in de Limburgse mijnen werden gebruikt. Wanneer het hout dan begon te kraker wisten de mijnwerkers dat ze als de wiede weerga uit de mijn moesten zien te komen want dat de boel dan op instorten stond. Deze methode spaarde weer kanariepietjes uit. De naalden van de Grove den werden vroeger ook uitgeperst en gebruikt als medicijn tegen bronchitis.

Via een wildrooster kwamen we in de Natte Vallei daar grazen de Japanse Wagyu koeien. Zij zijn er het hele jaar door en worden in het voor- en najaar een periode bijgestaan door een groep schapen.

En dan de heide die overal groeit. We hielden halt op een plek waar 3 soorten bij elkaar stonden. Dopheide (Erica), Struikheide en Kraaiheide. Degene die wilden en konden uitstappen liepen een stukje met de gids mee. Deze vertelde ons dat kraaiheide ook wel kraalheide wordt genoemd. Deze heide draagt op de topjes namelijk groene kraaltjes die daarna rood en tenslotte zwart worden. Dan zijn deze rijp en eetbaar. Ze hebben wel een ietwat bittere smaak. Daarna vertelde de gids dit verhaal nogmaals aan de achterblijvers in de trein.

Onze laatste stop voordat we weer bij het paviljoen aankwamen was bij een zogenaamde zandvulkaan. Wanneer de wind op goede sterkte is waait het zand eruit zo op, dat het lijkt alsof het rook is.

We sloten deze geweldige middag af met een heerlijk fris, gezond, alcoholisch of warm drankje bij “Struin”. Met daarbij een lekker borrelgarnituur dat bestond uit bitterballen, kipstukjes en vlammetjes. Het was er zo gezellig dat we de tijd bewust of onbewust zijn vergeten. Maar ja, de chauffeur lag volgens ons ook nog heerlijk in z’n duinpannetje.

Zo kwamen we rond half zes weer in Schagen aan. Tjonge jonge, wat toch weer een fantastische middag, geweldig weer (zullen we wel verdiend hebben) en wat hebben we veel geleerd. Volgens bij heeft iedereen tot in zijn/haar vingertoppen genoten.

Tekst en foto’s: Marjanne van der Pal (Vrijwilligster)