Ik heb altijd nog een keer willen parachutespringen

Theo komt aan op vliegbasis Teuge in Apeldoorn. Nog een uurtje en hij zal drie kilometer boven die plek zweven. “Ik kijk er echt naar uit! Even leek het erop alsof het niet doorging vanwege de harde wind. Maar we kunnen!” Hij laat zich in een speciaal pak hijsen en krijgt een uitleg. “Vroeger mocht ik gewoon zelf springen, maar dat kan nu natuurlijk niet meer. Ik zou niet kunnen zien waar ik moet landen.” 

Hoogtepunt 

Theo kreeg 56 jaar geleden te horen dat hij een ongeneeslijke oogziekte had, waardoor zijn zicht steeds verslechtert. Nu ziet hij niets meer. “Dan kun je niets anders doen dan je aanpassen. En alles wat je nog wel kunt, meteen aangrijpen. Dat zijn dan hoogtepuntjes. En vandaag is een heel mooie!”

In militaire dienst maakte Theo zelf een sprong uit een vliegtuig. “Dat is me altijd bijgebleven. Toen ik terugkwam in Nederland, is het er nooit van gekomen om het te doen. Wel is die wens altijd gebleven.” En toen kwam er het 1-op-1-project van de Zonnebloemafdeling in Zutphen, waar hij vaker deelneemt aan activiteiten en vakanties. “Een vrijwilligster kwam langs om te inventariseren wat wij graag zouden willen ondernemen. Dit kwam toen in mij op. Ik ben nog fit, ik kan dit nog. Mijn kleindochter heeft het uiteindelijk voor me geregeld.” 

Zonnebloemvrijwilligster Wietske Draaier, die Theo beneden opwachtte, is enthousiast. "Toen we vanuit de afdeling vroegen wat hij wilde doen, noemde hij een tochtje op een tandem en een parachutesprong. Ik opperde nog een ballonvaart, maar dat was hem veel te saai. Toch mooi dat hij dit gewoon doet! Wij wilden het niet missen, vandaar dat we komen kijken." 

Benen buitenboord 

Het vliegtuig stijgt op en even later bereiken Theo en zijn instructeur de juiste hoogte. “Toen ging de deur open en voelde ik de harde wind. Toen, hup, benen buitenboord en springen. Een prachtige vrije val, en daarna heerlijk onder de parachute zweven. Heel stil is het daarboven.” 

Nieuwsgierig als hij is, vraagt Theo tijdens het zweven naar de besturing van de chute. “In Indië was het meer een laken, dat lastig te besturen was. Toen ik ernaar vroeg, zei de instructeur: steek je rechterarm eens uit. Toen voelde ik een touw in mijn hand gedrukt. En daarna ook in mijn linkerhand. Mocht ik even sturen! Als je heel rustig aan de touwen trok, maakte je al een wending. Een stuk soepeler dan vroeger." 

Zwart gat? 

Zijn visuele beperking hield hem niet tegen om uit het vliegtuig te springen. “Het voelt niet alsof je in een zwart gat springt. Daar heb ik zelfs helemaal geen erg in. Het is alleen jammer dat je niet van het uitzicht kunt genieten. Maar dat heeft de instructeur goed opgepakt. Hij heeft de omgeving goed voor me omschreven.”