Geweldig dat jullie er voor mij zijn
Silvie staat naast de ijsbaan, samen met Zonnebloemvrijwilliger Nel. Eerst twijfelen ze, maar dan gaan ze ervoor. Een klein duwtje en de banden van Silvie raken het ijs. “Dat is voor het eerst”, roept ze. “En dat na veertig jaar!”
De Efteling is ook deze winter weer omgetoverd tot sneeuwparadijs, inclusief een grote ijsbaan midden in het park. Daar wil Silvie gaan kijken. “Zo gezellig, dat winterse gevoel.” Voor ze het weet, staat ze met haar rolstoel op de ijsbaan. Kinderen op schaatsen dartelen om haar heen. Een bijzonder mooi gezicht, dat haar doet terugdenken aan haar jeugd. Toen ze ook zelf op schaatsen het ijs op kon.
“Ik liep op mijn achttiende een dwarslaesieop, waardoor ik in een rolstoel terecht kwam. Wat voelde ik me verschrikkelijk. Het leven kon me gestolen worden.” Kort daarna maakte Silvie een vakantie met de Zonnebloem. “Naar Lourdes. Daar ontmoette ik lotgenoten. De gesprekken deden mij beseffen dat ik eigenlijk geluk had gehad. Dat er en engeltje op mijn schouder heeft gezeten. Voor het verwerkingsproces van mijn handicap is die reis écht cruciaal geweest. Het was de ommekeer. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben: iemand die het leven opnieuw positief heeft opgepakt. Ik wil er echt alles uithalen en de Zonnebloem helpt me daar enorm bij.”
Kracht
Dat is ook deze dag het geval. Silvie is een dagje weg met Nel en Berrie, twee Zonnebloemvrijwilligers die ze de afgelopen jaren goed heeft leren kennen. Vandaag zijn ze met de Zonnebloemauto naar de Efteling gereden. “Ik ben echt blij met jullie”, vertelt Silvie. “Ik merk met de jaren dat mijn handicap steeds meer een beperking wordt. Zo’n dagje Efteling is zonder jullie niet te doen. Het is geweldig dat jullie er voor mij zijn."
Even lachen
De drie dames leggen alle mooie momenten van hun bezoek aan de Efteling vast. Herinneringen om te blijven koesteren. Ze poseren bij de kerstboom, de fakir. “Even lachen, Sil”, roept Berrie. Dan snel een selfie met de Vuurprins en de Sneeuwprinses. Even later komen ze langs de ‘waterlelies’ in het Sprookjesbos, waar elfjes dansen. Voor Silvie zijn het engeltjes. “Kijk”, wijst Silvie. “Dat is prachtig. Precies zo’n engeltje heb ik ook op mijn schouder.”