Orthopedische schoenen

Na het onderzoek van de revalidatiearts waaruit blijkt dat ik orthopedische schoenen nodig heb, ben ik hoopvol. Wat als dit de oplossing is? Als ik hierdoor minder pijn ga krijgen? Hoe heerlijk zou dat zijn! De revalidatiearts heeft een brief geschreven met specifieke aanwijzingen voor de orthopedische schoenmaker. Het lijkt geheimtaal. Tot de coronaregels bepaalden hoeveel mensen er in het Reade gebouw tegelijkertijd aanwezig mochten zijn, had de schoenmaker zijn praktijk in het revalidatiecentrum zelf. Nu moet ik naar een externe locatie in Amsterdam-Zuid. Een aantal dagen voor de afspraak, krijg ik een mail waarin het proces wordt uitgelegd. In een stuk of vijf consults wordt er een mal van mijn voet gemaakt, krijg ik een proefschoen en tussendoor aanpassingen. Dit is vakwerk.

Met mondkapje op bel ik aan. Ik moet precies op tijd komen vanwege de coronaregels. Een paar minuten te vroeg betekent buiten wachten totdat ik naar binnen mag. Richard, de orthopedische schoenmaker, zit achter een plexiglas scherm met aan de onderkant een uitsparing waar mijn voeten doorheen kunnen. Richard kijkt naar mijn rolstoel en vraagt hoe het gaat met lopen en staan. “Veel pijn. Snel moe. Een paar stappen hoogstens, als dat al lukt” zeg ik. “Denk jij dat andere schoenen echt veel voor me kunnen doen? Ik heb al vaker orthopedische zooltjes en schoenaanpassingen gehad, maar die hielpen nooit genoeg en deden ook pijn.” “Je kunt je voorstellen dat zooltjes en aanpassingen nooit zo goed op je voet zullen passen als een speciaal op jouw voet gemaakt voetbed. Hoeveel het precies gaat helpen kan ik je niet zeggen. Dat verschilt per persoon. Er zijn cliënten geweest die ineens weer van alles kunnen. Hoe dat bij jou zit weten we pas als je ze een tijd hebt.”

“Ik ga eerst een gipsen mal van je voeten maken. Kun je je sokken uitdoen en je broekspijpen omhoog?” Richard rolt plasticfolie om mijn voet en plaatst een houten strip in de vorm van mijn wreef bovenop mijn voet. Hij pakt uit een emmer met warm water de gipsen lappen en vormt ze om mijn voet. Als het gips hard is geworden snijdt hij het los over het midden van mijn voet. Het mes wordt opgevangen door de houten strip.

Twee weken later ben ik terug bij Richard om mijn proefschoenen op te halen. “Niet schrikken, hoor, zo gaat jouw schoen er echt niet uitzien.” Ik schrik toch een beetje. De schoen is beige met lichtblauwe voeringstof over de neus geplakt, er zit een opvallende zwarte rits op de buitenkant gestikt en de hak en zool zijn van kurk gemaakt. “Doe eens aan” zegt Richard. De binnenkant voelt opvallend zacht aan. Aan de zijkanten ondersteunen harde stukken mijn voet en hiel tot aan mijn enkel. Ik moet eraan wennen. “Ik sta wel heel stevig” zeg ik. “Stabiel, niet wiebelig, zoals normaal. Ik val nu echt niet om.” Richard lacht een beetje. “Dat is ook de bedoeling!” Richard pakt leerstalen. “Welk leer vind je mooi? Ik adviseer suède of nubuck. Anders wordt de schoen te zwaar. Ook is een zool van rubber beter voor het gewicht.” Ik kies zwart nubuckleer uit. “Dan maak ik er een stoere boot van. Zullen we ook een gesp doen?” Richard laat een foto zien. Ik vind het een goed idee.

Thuis doe ik de schoenen nog eens aan en kijk in de spiegel. Het staat gek. De beige kleur valt op en de harde stukken zijn zichtbaar aan de buitenkant. Ik herinner mezelf eraan waar ik het voor doe. Minder pijn. Richard zei dat mijn schoenen niet zo worden. Ik moet toch even slikken. “Elke dag de schoenen een uur langer aandoen. Op een briefje schrijf je wat niet lekker zit en dat bespreken we dan volgende week.” Ik kijk op mijn horloge en houd de schoenen een uur aan. In het begin voel ik niet zoveel, maar na een tijdje drukken de harde stukken op mijn enkels. Onder mijn voeten doet het ook pijn. Even doorbijten zeg ik tegen mezelf. Je voeten moeten vast wennen. Op dag drie is de pijn ondraaglijk. Ik doe de schoenen uit voordat de tijd om is. Als ik Richard weer zie, vertel ik het hem. Hij belooft beterschap: “dat kan ik voor je aanpassen, maar je lichaam zal toch een periode moeten wennen.” Ik begrijp dat orthopedische schoenen geen wondermiddel zijn, maar ik ben nog steeds hoopvol. Ik geloof in de mogelijkheden van het nieuwe hulpmiddel.