Vakantievrijwilliger zijn zo moeder zo zoon
Na elke week Zonnebloemvakantie kwam vrijwilligster Wilma terug vól verhalen. Thuis hoorde zoon Christiaan ze aan. Na enige tijd met een half oor. Maar dat is verleden tijd. Sinds afgelopen herfstvakantie kan hij er over meepraten!
Voor het eerst als moeder en zoon mee als vrijwilliger op het schip. Hoe was het?
Wilma: “Héél erg geslaagd! Voor mij was het de vijfde keer, voor Christiaan de eerste.”
Christiaan: “En het zal zeker niet de laatste zijn. Geweldig om mee te maken. Ik ben echt helemaal om en heb zelfs na een week nog heimwee naar het schip. Nu snap ik waar al die enthousiaste verhalen van mijn moeder vandaan kwamen.”
Wat vinden jullie mooi aan een week Zonnebloemwerk?
Christiaan: “Je merkt aan alles dat je het verschil maakt voor de passagiers. Terwijl je voor je gevoel niets bijzonders doet. Eten uitserveren, drinken inschenken, een rolstoel duwen, gezellig kletsen. En natuurlijk mooie verhalen aanhoren. Want die hoor je genoeg.”
Wilma: “Daar sluit ik me bij aan. Het is gewoon fantastisch om je volop in te zetten en deze mensen een mooie tijd te bezorgen.”
Waarom besloot je mee te gaan als vakantievrijwilliger, Christiaan?
Christiaan: “Ik was heel benieuwd hoe het zou zijn. Waarschijnlijk door de verhalen van mijn moeder. Ze zei ook: je weet pas hoe het is als je het gedaan hebt. Toen ik dit jaar 18 werd, heb ik me aangemeld.”
En hoe deed Christiaan het de eerste keer?
Wilma: “Supergoed. Ik hoorde van alle kanten goede verhalen over hem. Dat maakt mij natuurlijk heel erg trots. Ik werkte op mijn eerste reis ook in het restaurant, dus het was mooi om nu Christiaan daar te zien.”
Hoe was het voor jou, Christiaan, om dit samen met je moeder te doen?
Christiaan: “Ik begrijp nu waarom zij het zo leuk vindt! Verder hebben we elkaar niet de hele tijd gezien, natuurlijk. Ik werkte in het restaurant, zij in de wasserette. Maar het is superleuk om nu thuis te komen en onze verhalen te kunnen delen met elkaar.”
Welke momenten zul je niet snel vergeten?
Christiaan: “We zijn een hele dag in Antwerpen geweest, wat heel leuk was. ’s Avonds nog even de stad in. En ik vond de dansavond echt geweldig. In de rolstoelpolonaise door de zaal, sommigen sloten zelfs in een bed aan. En die blije gezichten. Daar doe je het voor.”
Heb je eerder dit soort vrijwilligerswerk gedaan?
Christiaan: “Wel eens in een verzorgingstehuis, dus ik weet wat het is om met mensen met een lichamelijke handicap te werken. Toch was het in het begin soms wel een beetje schrikken. Je moet gewoon even wennen. Maar op een gegeven moment zie je de handicaps niet meer. Het valt niet eens meer op.”
Zien we je volgend jaar weer?
Christiaan: “Dat sowieso, maar waarschijnlijk nog wel eerder! Ik weet van mijn moeder namelijk ook dat je als vrijwilliger eenmalig een dagje of avondje meekan naar een evenement. Een concert, festival of sportwedstrijd. Met een klein groepje. Superleuk! Dus ik hou de agenda in de gaten.”