Kim revalideert Minder-dingen-doen-dieet

Ik doe mijn ogen open, maar ben er nog niet. Mijn eerste gedachte is dat ik niet wakker wil worden. De tweede hoe laat het is. Ik draai mijn linkerpols met een snelle beweging, zodat de digitale cijfers van mijn Fitbit-horloge verschijnen op het zwarte scherm. Dit houdt naast de tijd o.a. mijn stappen, het aantal verdiepingen, hartslag en slaapritme bij. Vooral de stappen en verdiepingen zijn handig voor mij. Toen op een gegeven moment een stekende pijn in mijn kuiten bleef aanhouden vroeg een van mijn fysiotherapeuten van het revalidatiecentrum hoeveel ik precies loop op een dag. Ik dacht na en wist het niet. Ik kan niet meer dan een paar meter lopen en gebruik buitenshuis een rolstoel, maar had geen idee hoe veel stappen ik precies in huis zet, van de ene naar de andere stoel. Sinds de aanschaf van mijn Fitbit hoef ik niet meer te raden. Nu wordt het horloge ingezet als hulpmiddel bij de geleidelijke opbouw van activiteit, zoals ze dat in revalidatietermen noemen. Als ik drie dagen geen pijn heb, mogen er honderd stappen bij. Mijn geleidelijke opbouw gaat meer met horten en stoten dan in een rechte lijn.

Het is vijf voor half acht ‘s ochtends. Ik voel aan mijn schouder. Hij is koud en steekt. Ik wil me helemaal niet bewegen, eigenlijk wil ik helemaal niets maar over twee uur heb ik een afspraak bij de fysio. 

‘Kan ik hier op tekenen?’ Mijn fysiotherapeute pakt het papiertje waarop we alles bijhouden. Welke oefeningen we precies doen, hoe vaak ik hoeveel kilo kan wegtrekken, het aantal herhalingen, maar ook hoe de oefening ging, of ik pijn heb, en waar ik tevreden over ben. Zo kunnen we de voor- of achteruitgang bijhouden en aan het einde van de revalidatie-rit precies zien wat ik heb bereikt. Boven de tabellen begint ze een kringellijntje te tekenen dat als een zigzaggende slang naar beneden kruipt. Ik zie niet wat het wordt. Ze wijst met de punt van de pen naar de staart van de slang. ‘Dit is je spierkracht voordat je ging belasten.’ ‘Nadat je hebt belast is de spier beschadigd en gaat de spierkracht naar beneden.’ Ze begint een tweede slang te tekenen die naar boven kruipt. ‘Dan geef je de spier tijd om te herstellen en is de spier daarna sterker dan toen je begon.’ ‘Als je niet genoeg tijd geeft om te herstellen…’. ‘Wordt je spier steeds zwakker’, maak ik haar zin af. De informatie klinkt bekend. Maar ik had me niet gerealiseerd dat ik nu precies dát aan het doen ben door te weinig te rusten. Ik strompel al een paar weken en het wordt steeds erger. ‘We gaan vandaag geen squats doen en de komende week moet je je benen zo min mogelijk belasten.’ Mijn fysio klinkt serieus. Een paar dagen later spreek ik een goede vriend aan de telefoon. ‘Het lijkt wel alsof je op een streng dieet bent’. ‘Een minder-dingen-doen dieet’. Ik moet lachen. Zo is het precies. 

Kim Spierenburg

Kim Spierenburg

Kim Spierenburg (26) heeft SLE, Sjögren en Coeliakie. Ze heeft weinig energie en veel pijn. Ze werd ziek toen ze drie was. Dit hield haar niet tegen om haar dromen na te jagen: violist worden en optreden op een groot podium. Ze trad onder meer 16 keer op met Marco Borsato in de Ziggo Dome. Tot ze zieker werd en vioolspelen niet meer ging. Ze is gestart met een revalidatietraject om sterker te worden.