De herfstvakantie is begonnen. Ik blik terug op de zomer, wat nog maar pas geleden lijkt. Een weekje Frankrijk werd vervangen door een weekje eropuit in eigen land. Een liggend lijf is nu eenmaal niet vaak te porren voor lange autoritten. Geen probleem, als er iets is dat je leert als chronisch zieke dan is dat je aanpassen. Omgaan met situaties die je niet voorzien had. We vermaakten ons in de Nederlandse zon, die gelukkig volop scheen.
Ons eerste uitje was Safaripark Beekse Bergen met het hele gezin. Dat gezin bestaat uit zoonlief, een puber van zeventien, manlief en ik. Met z’n drietjes klommen we in onze bus (Alex, mijn elektrische rolstoel staat achterin) op weg naar Hilvarenbeek. Ik omring mij met kussens, ondersteun van alles en nog wat, gooi mijn stoel achterover, benen op het dashboard en gaan met die banaan. Op naar het avontuur, op naar de Nederlandse savanne, naar leeuwen, apen en ander gespuis uit het rijk der dieren. Even ontsnappen aan het rijk der zieken, voor zover je daaruit kunt ontsnappen dan.
De leeuwen in Beekse Bergen ruilden we in voor de zandsculpturen in Garderen. Een ontzettend leuk uitje, prima geschikt voor ons rollers! Goed te combineren met een bezoekje aan de bloeiende hei in Elspeet. De hei hebben we trouwens vaker bezocht, de Posbank is hier om de hoek en ik word daar erg blij van! Week twee van de vakantie fluisterenden we door de kleine grachtjes en de grotere plassen rondom Giethoorn. Varend door de Weerribben met speciaal voor mij een stoel met kussen aan boord. Goede service, vriendelijke mensen. In Giethoorn zat ik als ware Kate Winslet met de armen wijd voorop, af en toe zwaaiend naar de drukte met selfie stick. Mooi weer, goed gezelschap, een houten kont, wat wil een mens nog meer? We overnachtten in Dwingeloo en deden de volgende dag een rolstoelroute op de hei aldaar. Mooi pad, eindelijk eens vrij van gehobbel op de hei! Daarna deden we de Orchideënhoeve aan, een aanrader! We sloten onze vakantie af in Rotterdam, Diergaarde Blijdorp. Ook dit was voor mij goed te doen met mijn stoel.
Een week eropuit is geen vanzelfsprekendheid voor mij. Het is altijd de vraag of ik het wel volhoud. Mijn lijf is onvoorspelbaar, het vergt flexibiliteit in alle opzichten. Van mij, maar ook van de mensen om mij heen. Ik ben dankbaar dat ze mij die flexibiliteit geven, het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gaat!
