Ik zie een uitgestrekt goudgeel zandstrand. Rotsen en kliffen in de verte. De eindeloos lijkende glinsterende zee. De hemel staat strak blauw. En de zon geeft een heerlijke temperatuur van 22 graden. Parasols met palmbladeren wapperen mee in de zachte lucht. Het meest fantastische van alles, op dit magische strand van Porto Santa (Portugal), ben ik (bijna) helemaal alleen. Rust, stilte, de zee, het strand en ik. Sinds jaren ben ik alleen op vakantie. Koffer met een spin achter mijn karretje gebonden, hop alles is mogelijk. Een weekje bijtanken. Het mindervalide raken, samenwonen, moeder worden, verhuizen, eist zijn tol. Ik boek een vakantie waarbij ik helemaal in de watten word gelegd. Vier massages per dag. Een spa met verwarmde baden waar mijn spieren kunnen ontspannen. Maar gek genoeg is dat niet hetgeen waardoor ik tot rust kom. Op dat moment realiseer ik mij dat ontspanning er nu anders uitziet dan voorheen. Ik ben zo blij als een kind als ik mijn hotelkamer inrijdt. Alles is ruim opgezet en op de juiste hoogte. Zelfs het ligbad kan ik vanuit mijn scootmobiel zo instappen. Het restaurant is heel toegankelijk en ik hoef even niet te denken aan de boodschappen, luiers, fruithapjes, brood of melk. Vóór mijn wenken word ik al bediend. Vanuit mijn kamer in het hotel gaat de lift naar de kelder, waarbij er grote en brede gangen zijn aangelegd onder het hotel door. De tunnels leiden direct naar het strand, zwembad of de spa. Zonder een drukke weg over te steken met drempels en hoge stoepranden kom ik overal. Zelfs op het strand zijn speciale rolstoelen. Ik hoef maar naar Gustav te roepen en enthousiast kletsend rijdt hij mij naar het water. Ik kan even los zijn. En mijn eigen weg gaan.
Dit weekje speelde zich af in het voorjaar. Een aantal weken terug zijn we bij de Wereldhavendagen geweest en hebben we het schip MPS de Zonnebloem bezocht. Ik begrijp het meteen. Dit is een plek waar mensen werkelijk kunnen ontspannen. Aan alles is gedacht. En nog fijner, de vrijwilligers zijn zo betrokken en creatief dat ze overal een oplossing voor hebben. Niets is teveel. Rosie vindt het geweldig en hobbelt de zaal waar koffie wordt geschonken op en neer. Ze kijkt uit de grote ramen en haar mondje valt open. Het water en de bootjes zijn enorm vermakelijk. Dan steekt ze pienter haar vingertje de lucht in: “komt ie, komt ie, poep!” Roept ze. Het kwaad is al geschied. Ze moet echt verschoond worden. Het schip is natuurlijk in alles voorzien voor mensen die zitten of zelfs liggen. Maar niet op baby ’s of kleine kinderen. Ik vraag bij de receptie wat de beste plek is om haar te verschonen. Normaal word ik altijd verwezen naar naar het damestoilet waar een verschoningstafel op onmogelijk hoogte is voor mij. Ik heb veel rugpijn gekregen en een ergotherapeut is onlangs met mij aan de slag gegaan omdat ik alles ofwel met gebogen rug doe, ofwel boven mijn macht. Deze dame van de MPS de Zonnebloem snapt de situatie direct en staat vlot op: de medische ruimte. Een andere vrijwilliger brengt ons erheen. En alles is aanwezig! Een bed wat omhoog en omlaag kan, mijn handen wassen, extra zakjes waar de luier in kan. Dat komt wel goed, een reis op deze boot. Dit mensen, dit geeft dus ontspanning.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.