Met een bleek gezichtje kijkt Rosie van mijn net geopereerde been naar mijn gezicht en weer terug. “Mama au” fluistert ze bijna onhoorbaar. Ik probeer mijn meest geruststellende glimlach tevoorschijn te toveren met mijn morfine hoofd. Heel voorzichtig schuifelt ze dichterbij. Ze is zichtbaar onder de indruk van het verband. Heel zachtjes legt ze haar handje op mijn bovenbeen en leunt naar voren. Ik voel een kusje op mijn wang. “Zo,” zegt ze en holt naar papa om te spelen.
“Rosie, op tafel ligt mijn telefoon, kun jij die even pakken?” Ze bevat al zoveel taal dat ze hem vliegensvlug komt brengen. Ik voel mij schuldig en trots tegelijk. Wat snapt ze al veel. Dit zouden andere ouders ook wel eens aan hun kinderen vragen, toch? Desalniettemin bekruipt mij een gevoel van schuld. Als ik goed zou kunnen lopen dan… Maar handig is het nu wel. Om toch quality time samen te hebben probeer ik zoveel mogelijk zittende spelletjes te bedenken. Zo heeft ze bijvoorbeeld een radiografisch bestuurbare auto, ontzettend handig. Die rijden we lui vanaf de bank, of welke plek dan ook, zo weer naar ons toe.
“Baby schone luier.” en “oma in het bad.” Met veel enthousiasme pakt Rosie de kleine poppetjes uit haar nieuwe poppenhuis, ook oneindig zittend speelvertier. “Stap, stap, stap,” ze laat de poppetjes één voor één de trap in het huisje op en af lopen. Rosie heeft de magische leeftijd van twee bereikt.
Omdat haar (belevings)wereld zich nog het meest in en om huis afspeelt vonden we dit een passend verjaardagscadeau. Ze is er weg van. Zorgvuldig pakt ze het ‘mama’ poppetje. Die zet ze standvastig op een krukje. “Mama kruk, mama kruk.”
In huis heb ik diverse hulpmiddelen de revue laten passeren: rolstoel, trippelstoel, paardrijkruk en een rolkrukje. Het laatste werkt voor mij het prettigst. Ten eerste zodat ik in ieder geval in huis mijn voeten en benen blijf bewegen. En ten tweede omdat een ronddraaiend krukje de meeste flexibiliteit biedt. Wat met een kleine vliegensvlugge dreumes in huis toch wel erg handig is.
Rosie vindt het de normaalste zaak van de wereld. Het krukje in het poppenhuis wordt nergens anders voor gebruikt. Behalve als ze ‘mama’ verplaatst. Haar aanpassingsvermogen is grandioos en tegelijkertijd zo simpel als wat.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.