Kim revalideert: Vermoeidheidstraining

Na een paar weken fysiotherapie begint het bij de revalidatiemedewerkers op te vallen dat ik constant uitgeput ben. Voor mij niets nieuws. Het is een van de redenen dat ik aan het revalideren ben. In mijn dossier noemen ze het invaliderende vermoeidheid. Een term die niet fijn is, maar wel raak. “Volgens mij zou het een goed idee zijn als je praat met de ergotherapeute die bij ons vermoeidheidstraining geeft” zegt de revalidatie-arts.

Een aantal weken later zit ik in de wachtkamer voor mijn afspraak met de ergotherapeute. De wachtkamer is aan weerszijden aan een gang gekoppeld. Drie banken in verschillende groentinten die matchen met de muren, een koffie-en-theemachine waar alleen maar thee uitkomt die naar koffie smaakt en twee tafels die vol liggen met puzzels moeten de ruimte een huiselijk gevoel geven. Er is niet echt een plek waar iemand in een rolstoel niet in de weg zit. Ik blijf in het midden van de ruimte zitten en houd alle deuren van waaruit ik opgeroepen kan worden in de gaten. Er zitten een paar andere mensen in de wachtkamer. De meeste zijn druk bezig met hun telefoon. Niemand maakt een puzzel. Ik luister muziek en kijk een beetje om me heen. Er gaat een deur open en een tengere vrouw van ik schat eind twintig of begin dertig roept mijn naam. Ik geef een hand en stel me voor. Achter de deur begint een andere gang. ‘Kies maar een kamer’ zegt de ergotherapeute. Als we ons hebben geïnstalleerd begin ik. “Ik ben de hele tijd zo moe. Ik blijf maar uitgeput. Het voelt alsof ik niks kan. Ik vind niks meer leuk omdat ik zo moe ben.” Ze kijkt me aandachtig aan en luistert. Ze stelt een paar vragen. Of ik de hele dag in bed lig. Hoe mijn dag er meestal uitziet. Hoe ik me voel als ik wakker word. Of ik me ooit uitgerust voel.

“Weet je iets over het sympatische en parasympatische zenuwstelsel?”, vraagt ze. Ik weet dat ik het bij Biologie gehad heb, maar vergeet altijd welke van de twee wat doet. “Laten we de Powerpointpresentatie over vermoeidheidstraining even samen doornemen, oké?’. Ik knik. Op het scherm zie ik een batterijtje wat alleen nog zijn reserves over heeft. “Het klinkt voor mij alsof je helemaal teert op je reserve. Er zit niets meer in je balkje en de rust die je neemt is niet genoeg om het balkje iets voller te krijgen, laat staan reserve op te bouwen. Met rust gaat het parasympathische zenuwstelsel aan en herstelt je lichaam. Als je te weinig rust en in je sympathische zenuwstelsel blijft kun je niet goed herstellen en blijf je in deze vicieuze cirkel van uitputting.” Ik moet de informatie even laten bezinken maar het voelt alsof het klopt.

“Wat nu?” De ergotherapeute pakt een paar papiertjes. “De eerste stap is dat je gaat invullen wat je precies op een dag doet en hoe lang. Een tijddagboek noemen we dat. Per half uur geef je aan wat je doet, of het ontspannend is of niet, hoe moe je je voelt op een schaal van 1-10, hoeveel pijn je hebt en of je beweegt bij de activiteit.” Het lijkt me veel werk en moeilijk. Per halfuur opschrijven wat ik doe, dat voelt als een dagtaak op zich. "Zie je dit zitten?" Het is net alsof ze mijn gedachten kan lezen. "Zie je problemen?" Ik vertel over mijn twijfels. “Ik begrijp dat je ertegenop ziet, maar op deze manier kunnen we inzicht krijgen in hoe en wanneer je precies over je grenzen gaat en kunnen we kijken wat je verder nodig hebt om de vicieuze cirkel van uitputting te doorbreken”. Ik begrijp het en wil me graag beter voelen dus ik zeg dat ik het zal doen. “De volgende keer bespreken we wat je hebt ingevuld en maken we een plan van aanpak. Klinkt dat goed?” Ik knik opnieuw. “Ja”. Met mijn huiswerk in mijn hand rol ik de kamer uit. “Tot volgende keer.”