Eind december 2019, begin januari 2020 werd de wereld opgeschrikt door een nieuw en angstaanjagend virus; Covid-19, in de volksmond corona geheten. Om het aantal besmettingen binnen de perken te houden moesten de sociale interacties tussen mensen teruggeschroefd worden. Er werden met groot enthousiasme en in noodtempo online lessen ingericht, mensen gingen zoveel mogelijk thuiswerken en de meeste vergaderingen werden online gehouden. Musea begonnen online rondleidingen te geven, er kwamen initiatieven van bibliotheken en grote webshops om luisterboeken gratis aan te bieden, spelletjesavonden vonden nu plaats in de app Houseparty etc. Online afspreken werd het nieuwe normaal. Mensen waren verheugd over het ontbreken van reistijd, en het feit dat ze zich voor sociale evenementen nu maar alleen voor de bovenste helft druk hoefden te maken om hun outfit en uiterlijk.
De beperking van het sociale en openbare leven bleek tegelijkertijd een opleving van mogelijkheden voor mensen die voorheen vaak lessen of vergaderingen moesten laten schieten door energiegebrek of omdat een situatie gewoon ontoegankelijk was. Mensen die soms al jaren vroeger om online lessen en bijeenkomsten maar die steeds te horen kregen dat dat te lastig was of dat het gewoon ronduit onmogelijk was, zagen nu al hun wensen uitgevoerd worden.
Beperkingen vielen weg, het leven vertraagde en ineens waren onze levens vergelijkbaar. Er klonken hoopvolle berichten dat deze nieuwe manier van slow living – langzaam leven- een verademing was, die we graag wilden behouden als het nieuwe normaal. Want zoveel meer mensen konden nu online meedoen aan het sociale leven, wat fantastisch!
Uiteraard waren er niet alleen voordelen. Plekken die voorheen goed toegankelijk waren, vergaten ineens de toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Supermarkten die speciale tijdsloten voor mensen met een kwetsbare gezondheid hadden, maar wel op een tijdstip dat de wijkverpleging nog niet geweest was om te helpen met aankleden. Gehandicaptenparkeerplaatsen die opeens dienst deden als desinfecteerstation. Verplicht met een winkelwagen of winkelmand de winkel in, ook als je met krukken liep of een rolstoel gebruikte. Kuchschermen die open zijn aan de onderkant waardoor mensen in rolstoel onder het scherm door konden kuchen en mensen die geen afstand hielden maar letterlijk over mensen in rolstoel heen hun praatje aanknoopten.
Corona zwakte af en nam weer toe, en zwakte weer af en nam vervolgens weer toe, en met elke golfbeweging bewoog de samenleving mee. Nam Corona af dan werden helaas ook direct de online voorzieningen afgeschaald. Alsof dat niet pijnlijk genoeg was werden daaraan de woorden ‘omdat het nu niet meer nodig is’ toegevoegd. Duizenden mensen werden opnieuw aan de kant geschoven als groep waar geen rekening mee gehouden hoeft te worden terwijl de groep van mensen met beperking door corona alleen maar groeide. Meer dan de helft van de mensen die corona kregen, ontwikkelde long covid, zegt Science Daily. (Long heeft overigens niets met het orgaan de long te maken, maar is het Engelse woord voor lang.)
Recent gemaakte keuzes laten zien dat toegankelijkheid in de meeste gevallen prima mogelijk is, maar dat het soms een ronduit bewuste keuze is om daar geen invulling (meer) aan te geven.
Toen mensen zonder beperking aangetast werden in hun vrijheid, waren er mogelijkheden genoeg om dat op te lossen, om alles weer terug te schroeven zodra er meer speelruimte was.
Het is jammer dat het besef dat een samenleving mooier is wanneer iedereen daaraan mee kan doen, niet nog even wat langer is blijven hangen.
Max gebruikt sinds 10 jaar een rolstoel en elke keer weer ervaart ze dat de wereld niet goed genoeg is ingericht voor mensen met een handicap. In haar blog vertelt ze wat ze meemaakt, wat haar observaties zijn en hoe ze hiermee omgaat. Soms zwaar, maar altijd met een knipoog.