Zal ik ooit helemaal herstellen van de aandoening aan mijn benen die ik heb? Het is een vraag die sinds het nieuwe jaar weer ronddolt.
Voor een paar jaar heb ik verdere behandeling van mijn benen gestaakt. Ik miste enorm mijn werk. Tijd en energie om andere dingen te doen naast de operaties en revalidaties was er haast niet. Ik wilde mijn leven weer oppikken. Dan maar in een rolstoel. Werk loopt, ik rol, Rosie naar school, thuis rustig, fysio stabiel. Maar toch blijft die ene onvermijdelijke vraag: gaat de pijn ooit helemaal over?
Afgelopen week stond alles op zijn kop. Mijn vader ligt in het ziekenhuis met COVID. Naast dat dat al heftig genoeg is, is er in mijn familie een verdeling in hoe wij naar corona kijken. Zeg maar de Grand Canyon ligt tussen ons in. Waarbij mijn pa als een soort oude hippie vooral blijft staan voor liefde en vrijheid. En de maatregelen, vaccineren en afstand houden het liefst aan zijn laars lapt.
Nu kan hij niet anders dan behandeld worden voor deze nogal onvoorspelbare ziekte. Woensdag was de 10e dag en is hij in een kritieke fase beland. Ik voel mij bang. Komt hij hier nog wel uit? Omdat zijn vriendin helaas ook COVID besmet is mag zij het ziekenhuis niet in. Mijn zus en ik rijden dus op en neer naar Zutphen.
De dagen volgen zich op en de mate van buikpijn bij mij. Ik zie zijn angst en benauwdheid in zijn ogen. Hij probeert te verzitten. Iets meer naar voren te leunen zodat hij beter adem kan halen. Gaat weer naar achter zitten en sluit zijn ogen. Dan komt één van de moeilijkste gesprekken die ik ooit met hem heb gevoerd. De realiteit. Wat nu als je hieraan overlijdt? “Pap, ik vind je te jong. We hebben nog te veel om samen te beleven. Nog te veel plezier te maken met Rosie.” Hij knikt en is het met mij eens.
Dan een x-aantal dagen verder stabiliseert de boel. Zuurstof wordt in stappen afgebouwd. Hij is buiten levensgevaar. En ik ben zo enorm opgelucht. Vandaag stuur ik mijn eigen medisch dossier naar de Sint Maartenskliniek. Als je met complexe voet-, enkel- en/of beenproblematiek zit, moet je daarheen heb ik begrepen. Wat als herstel toch nog mogelijk is?
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.