Als je benen het niet goed doen: bevrijding

Sinds ik moeder ben bevind ik mij in een omgeving van knuffels, zachtheid, fijne dekentjes en warme melk. Als Rosie er niet is pakt de kat haar kans en zit ze binnen een halve seconde op schoot. Ook ik zelf zit veel met een deken op de bank. Zeker na het herstel van mijn operaties.

Maar steeds meer word ik wakker. Klaar om te vechten. Te strijden. Als gladiator weer ten tonele te verschijnen. Ik droom van een goede uitlaatklep voor mijn boosheid en frustratie. Vooral nu ik ook weerstand begin te krijgen voor de fysiotherapie. Vier jaar lang oefeningen voor mijn benen. Ik ben het zat. Ik wil dat bewegen weer iets leuks wordt. Eigenlijk andersom. Dat ik iets leuks aan het doen ben en ook nog eens actief bezig ben. Eigenlijk voel ik maar één ding. Ik wil keihard slaan! Zo hard als ik kan. Achter elkaar, totdat mijn armen het begeven. Dat lijkt mij zo heerlijk. Als tiener zat ik op softbal. Vanuit de berging haal ik mijn handschoen uit het stof. De geur van het leer en het voelen van de naden schakelen meteen een automatisme van mijn onderbewuste naar boven. Zoals je fietsen niet verleerd. In Amsterdam moet er toch ergens een pitching machine staan, bedacht ik mij. Een apparaat wat achter elkaar ballen schiet om weg te slaan. Binnen tien minuten heb ik een locatie gevonden en een eerste afspraak met een personal trainer gemaakt. Let’s go.

 
Softbal wedstrijd 2005, ik aan slag.

Tijdens de training starten we meteen met de warming-up. Het is zoeken wat ik wel en niet kan met mijn beperking, maar het is zeker niet onmogelijk. We gooien over terwijl ik op één been sta. Het voelt goed om zo hard te gooien. Dan gaan we de kooi in. Ik begin met slaan vanaf een paaltje. Ik zet mijn goede been schrap en probeer een balans te vinden met mijn knie op het krukje. De knuppel houd ik naar achter en mijn ellebogen omhoog. Goed kijken naar de bal, en BAM! Met een harde klink raak ik hem precies in het midden. Door de wind suist hij de zaal door. Tegen de mat aan de achterkant. Baf. “Zo! Lekker of niet?” Zegt de trainer. Achter elkaar, emmers vol ballen, sla ik weg. Wel godskolere dat stomme lijf! Die stomme pijn! Die stomme rolstoel. Die fucking vermoeidheid. Alles dat niet lukt. Telkens weer rekening moeten houden. Ik knal mijn frustraties één voor één weg. Mijn techniek verslechtert. Ik wil gewoon meppen. Maar raak de bal niet meer goed, wat mij uiteindelijk helpt. Ik ga opnieuw met een scherpe concentratie mijn plek innemen. Er komt in mijn gedachte op: mij zwak voelen. Met al mijn kracht mep ik die volledig raak. Wat een bevrijding.