Het is winter. Nou ja, het is maar wat je winter noemt, bij winter stel ik mij een helderblauwe lucht voor en een zonnetje. Een prettige kou, waar je je op kunt kleden en een mooi kleed van sneeuw of ijs. Liever slechts dat laatste trouwens, tenzij ik op wintersport ga, maar dat gebeurt niet zo vaak met dit krakkemikkige gestel. Ik hou van sneeuw en ijs, dat zou je niet zeggen gezien mijn bloedhekel aan kou, maar het is zo. Eigenlijk hou ik vooral van de zon, maar de combinatie zon, sneeuw en ijs vind ik een prima alternatief voor het grauwe, regenachtige herfstweer dat ons kikkerlandje momenteel meestal treft. We hebben het ik onszelf afgeroepen denk ik door dat woord ‘kikkerlandje’. Of houden kikkers niet van regen?
Winter, ik hou er verder niet zo van. De winters in Nederland voelen voor mij meestal als een gevangenis. Ik ben gevangen tussen de denkbeeldige geraniums, ze staan voor me en achter me, ze staan zelfs opzij, langs mijn bed. Dat klinkt erg sneu en in de ogen van veel mensen is het dat waarschijnlijk ook, maar het is nu eenmaal mijn realiteit. De luchtvochtigheid is veelal te hoog voor mijn gestel. Dat wil zeggen dat mijn pijnniveau in dit jaargetijde een stukje hoger ligt. In de winter kruip ik het liefst weg onder mijn warme dekbed om in de lente weer tevoorschijn te komen.
De immer koude voeten, de wind die om het huis loeit, het gebrek aan zonlicht. Het mag duidelijk zijn dat de winter niet het beste in mij boven brengt. Wil dat zeggen dat ik mij overgeef aan dit enigszins duistere gevoel? Nee, de herfst en de winter horen er nu eenmaal bij. Ik zal er een positieve draai aan moeten geven, het is zonde de helft van je leven aan je voorbij te laten gaan. Ik schuif dus de blaadjes van mijn denkbeeldige geraniums aan de kant en spiek ertussendoor. Op zoek naar de zonnestralen, op zoek naar de warmte.
Gelukkig vind ik deze in de vorm van mooie vriendschappen, deels via de digitale snelweg en deels in ‘real life’. Mijn winter wordt onderbroken door taartjes en thee, daarvoor kom ik mijn bed wel uit! Door een dagje sauna, als de warmte niet naar Tien komt gaat Tien wel naar de warmte. Door een bioscoopje en een bakkie thee en door dromen over een vakantie naar Hawaii (of enige andere warme, tropische bestemming). Ik kijk uit naar de lente, naar het terugkerende groen aan de bomen en struiken. Naar het rollen met de zon op mijn snoet, naar het tintelende gevoel dat zij achterlaat op mijn brandweerrode lijf. Naar de geurende bloesems en de bloemenpracht.
Nog even volhouden, de dagen beginnen alweer te lengen en de kerstversiering is de keet al lang en breed weer uit. De narcissen en tulpen dienen zich weer aan, de Elfstedentocht lijkt verder weg dan ooit. Ik hou vol, eet nog een taartje, drink nog een mok thee. Mijn tijd komt eraan.
Martine Reesink is een liggende en rollende poëet, een bloggende beroepskneus met een passie voor fotografie, een wereldverbeteraar en positieveling die zich inzet voor bekendheid van haar aandoening (EDS) en beschrijft hoe haar leven met al haar beperkingen toch ontzettend mooi is.