Als je benen het niet goed doen ik zit er even doorheen

'Uw aanvraag gaat goed komen. Wij zullen contact opnemen met het kinderdagverblijf. Rosie kan spoedig een extra dagje naar de noodopvang toe.' De tranen biggelen over mijn wangen. Ik heb helemaal niet zo doorgehad dat afgelopen weken meer van mij hebben gevraagd. Ik zucht van de opluchting. Twee daagjes: dat voelt als de hemel.

Afgelopen weken zijn pittig geweest. Het coronavirus raakt ons allemaal. Wij zijn niet besmet. Alhoewel ik een aardige hypochonder begin te worden. Maar alles kwam tegelijk. De kinderopvang ging dicht, opa’s en oma’s konden niet meer oppassen en de thuiszorg was ziek. Mijn vriend werkt in de zorg. En werkte door. Strijdlustig voelde ik mij in de eerste weken: we gaan ervoor! De kinderentertainment draaide op volle toeren. Fietsen, knippen, plakken, kleuren, boekjes lezen, doktertje spelen, poppetjes thee laten drinken en nog veel meer. Met veel liefde voor elkaar gingen mijn vriend en ik als een perfect op elkaar ingespeeld team te werk. Jij doet de boodschappen, ik kook voor twee dagen en halen de luiers en kattenbrokjes onderweg op. 

Bij Rosie begonnen de eerste barstjes. Craquelé eerder. Brullend vraagt ze elke dag waar opa en oma nou zijn. Maar ook dat ze alleen nog maar papa en vooral mama wil. Ze voelt haarfijn aan dat er iets gaande is. En dat gaat prachtig simultaan met de ‘twee-is-nee’ fase. IK WIL NIET! Nee! Nee! Nee! MIJ! Ze tekent op de (witte) muren, gooit bergen zand op de poes, schopt de hele dag haar kleren uit, krijst moord en brand als ze een rozijntje laat vallen, wilt wel/niet op schoot, plast ineens niet meer op het potje en laat elke dag plots haar bordje eten staan. WIL NIET MAMA!  Ergens schaam ik mij dat ik op dit moment liever fulltime zou willen werken dan nog één hele dag thuis te zitten. Je wordt zo gaar als een klontje van dat thuiszitten en huismoeder zijn. Ik wel in ieder geval. Vooral omdat ik al vier jaar ziek thuis zit. Waarvan twee jaar in de pampers. Ik verlang naar het normale leven als nooit tevoren. God wat voel ik mij beperkt. Niet alleen in mijn lijf en benen. Ook in het moederschap (oké, we gaan weer een hut bouwen). En nu ook in de corona-maatregelen. Ik verlang naar hoe ik op blote voeten ergens buiten loop. Hoe ik nachten met mijn beste vriendin dans. Hoe ik keihard werk voor een fantastische organisatie. En nu ik toch lekker aan het fantaseren ben: hoe ik af en toe naar het buitenland vlieg.

Nee, hier en nu is de realiteit. Ik wil niet klagen en zeuren. En mijn hart gaat uit naar alle kwetsbare mensen voor wie de impact van dit virus zo gigantisch is. Ondanks dat ik naast mijn benen relatief gezond ben, merk ik dat in een ‘crisissituatie’ als deze toch ook extra kwetsbaar ben. Ik ben met vlagen doodmoe. Mijn balans is wat aan het schuiven. Net als die van Rosie. Hoe fijn is het dat zij nu twee dagen er even uit kan. Ik weet dat dit dipje onvermijdelijk is, ondanks dat hij als verrassing komt. And this too shall pass. Hopelijk schrijf ik het nu allemaal van mij af zodat ik straks weer gezellig met Rosie kan gaan verven en kleien. Dankjewel voor het lezen.