Kim revalideert: tussenevaluatie bij de revalidatiearts

Op de deurmat ligt een brief met het logo van Reade, mijn revalidatiecentrum. Ik denk dat het misschien een afspraakbevestiging is, maar het blijkt een pagina’s lange evaluatie van mijn vorige traject te zijn. Er worden een stuk of tien doelen opgesomd waar ik aan heb gewerkt tijdens mijn traject met daarachter behaald of deels behaald. Langzaam maar zeker komt het allemaal terug. Ik moet even slikken als ik de doelen lees die niet helemaal behaald zijn. Dit zijn de punten waar ik wel verder mee ben gekomen, maar nog steeds tegenaan loop.

Sinds het einde van mijn vorige traject zijn er veel dingen veranderd. In de wereld, mijn leven en het revalidatiecentrum. Corona kwam ertussen, waardoor de laatste afspraken van mijn traject werden gecanceld. Ik pakte mijn leven op, begon een nieuwe studie en werd verliefd. Bij Reade vertrok mijn vertrouwde revalidatiearts en werden Corona-aanpassingen gemaakt.

Aan het einde van de brief, schrijft de revalidatiearts over mijn aankomende bezoek. Het is een oriënterend gesprek om te bepalen wat mijn hulpvragen nu zijn en te kijken of een nieuw traject gewenst en nodig is.

Een week later zit ik in de wachtkamer. De deur van de behandelkamer is open. Ik zie de revalidatiearts zitten met haar rug naar me toe. Ze leest een dossier op de computer. Mijn dossier. Op de stoelen tegenover me hangen geplastificeerde waarschuwingsborden met ‘no seat’ erop. Om de twee stoelen mag men wel gaan zitten. Er is geen rolstoelplek. Ik denk even na en ga in het midden van de ruimte naast het kindertafeltje met kleurplaten zitten. Ik zie geen kinderen. Alleen een handvol mannen en vrouwen van middelbare leeftijd, verdeeld over de eindeloos lange gang met stoelen.

“Ik kom zo bij je hoor” zegt ze als ze uit de kamer komt en langs me loopt. Even later hoor ik mijn naam. “De rolstoel moet nog even opstarten, ik kom eraan!” roep ik terug. Als de rolstoel het doet, rol ik de behandelkamer binnen en ga tegenover haar zitten.

“Hoe vind je dat jouw vorige traject is gegaan? Wat is er gelukt?” vraagt ze. “Het staat allemaal in de evaluatiebrief,” zeg ik. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen want opnoemen wat is gelukt had ik niet voorbereid. Wel, wat mijn hulpvragen zijn. Die staan op de post-its die ik al uit mijn tas heb gehaald en voor me gelegd. Ik zeg in mijn hoofd dat ik rustig moet blijven en even moet nadenken.

Ik begin te praten. Dat ik vind dat het handentraject succesvol is geweest en ik daar eigenlijk geen hulpvragen over heb. Ik zie haar iets rechterop gaan zitten. Ik begin alle successen op te sommen. Dat ik heb geleerd om mijn handen anders te gebruiken en zelfs weer een paar minuten per week kan vioolspelen. “Dat klinkt misschien als weinig, maar voor mij is het een hele overwinning.” Ze knikt instemmend. “Kijk. Ik hield altijd het pookje van mijn rolstoel vast met mijn duim. Ik heb geleerd tijdens het traject dat mijn duim dat niet aankan en er nog veel meer dagelijkse handelingen zijn die ik allemaal anders moet doen zodat mijn handen niet ongemerkt overbelast raken. Ik heb veel oefeningen gedaan, spalken gehad en geleerd dingen anders te doen. Zo heb ik het pookje anders leren vasthouden, maar ook opnieuw leren typen en schrijven.”  Het is fijn om op te noemen wat er allemaal is gelukt. Er komen steeds meer dingen naar boven die ook zijn gelukt. Ik ga verder. “Ook let ik nu beter op mijn grenzen. Ik ga er nog wel overheen. Dat staat ook bij de doelen in de brief die deels behaald zijn. Maar wat ik anders doe dan eerst is dat ik nu meteen stop. Ik ga niet nog meer doen als het niet meer gaat en herstel daardoor ook veel sneller.”

“Dat klinkt allemaal heel goed.” Zegt ze terwijl ze mijn antwoorden in het dossier zet. Ik merk dat ik er anders bij zit dan aan het begin van het gesprek. Ik voel me warmer en positiever en met een zucht ontspannen mijn schouders. Geen teleurstelling over niet behaalde doelen meer, maar een trots gevoel om wat ik bereikt heb.