Motivatie

Revalideren is meer dan oefenen met mijn lichaam. Het is moeilijk om gemotiveerd te blijven. Te blijven zien waar ik het voor doe. Ik word vaak geconfronteerd met wat ik niet meer kan. Ook verwacht ik vaak teveel, te snel. Ik moet omgaan met teleurstellingen, veranderingen en beperkingen. In mijn revalidatieteam zit ook een psycholoog. Zij helpt mij om ruimte te maken voor wat ik voel terwijl ik revalideer.

Ik zit in een grote kamer op afstand met een mondkapje op. “Doe je ogen maar dicht. Als je dat niet fijn vindt, kun je ook naar een bepaald punt kijken. Stel je nu voor dat je in een bus zit.” Zegt ze. Terwijl ik mijn ogen dicht doe, gaat ze verder. “De bus is aan het rijden. Af en toe stopt de bus en stappen er mensen in, of uit.” In het busverhaal ben ik de bestuurder. Het is een metafoor van Acceptance and Commitment therapie (ACT) legt ze uit. De bus is onderweg naar mijn doelen, maar kan ook van koers wijzigen en helemaal niet naar een doel rijden waar ik naartoe wil. Als angst, verdriet of boosheid passagiers zijn, kunnen ze proberen de koers van de bus te beïnvloeden. Het busverhaal is een gedachte-experiment dat kan helpen om erachter te komen hoe het zit met mijn waardes, mijn doelen en hobbels op de weg. 

“Welke passagiers stappen er bij jou in, en wat zeggen ze tegen je?”. Vraagt ze. Ik denk na. Ik weet allang dat ik de bestuurder van mijn leven ben en probeer me niet te laten weerhouden van mijn doelen, door pijn of wat dan ook. “Wat gebeurt er bij je?” vraagt ze. Even later krijg ik huiswerk. Op een A3-vel moet ik per levensgebied opschrijven wat ik wil en wat me in de weg zit. Er is een vak voor sociaal. Voor hobbies, werk. Gezondheid en zingeving. 

Thuis zit ik aan de keukentafel met mijn A3. Ik heb met potlood wat doelen opgeschreven. Er is te weinig plaats in de vakjes. Ik vraag me af of ik veel op te schrijven heb, of dat de vakken te klein zijn. Mijn moeder komt naast me zitten. Ik vertel haar over het gesprek met de psycholoog. “De doelen die ik heb opgeschreven, zijn eigenlijk hele normale dingen. Afspreken met een vriendin, maar ook gezond eten en mijn oefeningen doen.” 

De volgende keer bespreek ik mijn huiswerk: “Ik denk dat in het verhaal van de bus, mijn pijn en vermoeidheid passagiers zijn die op dit moment bepalen welke kant de bus opgaat. Als ik niet naar ze luister, zoals ik lang gedaan heb, crasht de bus. Daar heb ik niet zoveel aan.” Ik zucht en ga verder: “Ik hoop dat ik kan leren om naar de passagiers te luisteren. Nu wil ik ze vaak graag de bus uitgooien. Dat lukt niet en is heel vermoeiend. Ik hoop dat ik met ze samen ga werken.”