Accepteren

Accepteren vind ik een term zo groot en abstract dat ik mij vaak afvraag wat het precies inhoudt. Hij komt geregeld langs in gesprekken als je een chronische aandoening hebt. En ook ik gooi er dan automatisch tegenaan: “ja inmiddels heb ik het wel geaccepteerd.” Ik merk dat dit niet helemaal klopt. Accepteren is meer fluid geloof ik. Soms accepteer ik de pijn in mijn benen goed. Dan zit ik lekker in mijn vel, haal ik mijn schouders op en ben ik vooral dankbaar voor wat ik wél kan. De laatste tijd gaat het anders. Ik heb meer pijn omdat de regelmaat van fietsen en zwemmen afwisselen met korte loopjes er niet meer in zit. Het werk vraagt veel, fysiek en mentaal. Maar omdat het ook beter gaat en ik meer energie krijg denk ik dat ik op elk gebied wel weer van alles kan. Mijn wilskracht staat op windkracht 10 namelijk. Maar al snel krijg je de ‘en+en+en...’ En dat kan ik dan eigenlijk (nog) niet. Het gekke is dat dit onbewust erin sluipt. Aangezien ik niet elke dag evalueer hoe mijn revalidatie ervoor staat (moet ik misschien maar wel gaan doen). Door de vele extra activiteiten die dan teveel zijn ga ik onbewust mijn week een beetje aanpassen. Dus ik zeg het zwemmen toch maar af want ik ben zo moe. En fietsen doe ik ook nog amper. Vervolgens voel ik mij vaker somber worden. ‘Waarom lukt het mij niet? Ik doe zo hard mijn best!’ Totdat de acceptatie vraag weer een keer langskomt en ditmaal ook landt. Midden in de nacht, na oneindig woelen, zegt mijn lieve vriend: “accepteer wat je hebt” O ja! Daar was ik een tijd geleden best goed in. De kleinste uitjes met Rosie hoe simpel of suf ook, ze waren zo heerlijk! Ik denk aan de belangrijkste zinnenen gedachtes die ik afgelopen jaren heb meegekregen. “Werk slimmer Sanne, niet harder.” En vooral: “accepteer wat je niet kunt veranderen.”

Mijn kleine lieve Rosie heeft van de week haar eerste tekenen rondom dit onderwerp vertoont. “Mama ik vind mijn haar niet meer zo mooi.” “Oh, waarom niet lieverd? Je hebt zulk prachtig haar!” Ze wilt krullen. En vindt haar eigen prachtige lichtbruine manen maar stom. “Och schatje toch, kom eens hier zitten. Ik zal je iets vertellen...”