Kerstmarkt Rotterdam
Dat ontdekte ze toen ze eind vorig jaar bezoekvrijwilliger werd van Truus van der Windt. “Truus had het al meteen aangekondigd en een paar weken later kon ik het met eigen ogen aanschouwen. Midden in haar woonkamer stond een grote tafel met daarop een berglandschap, inclusief kerstdorp. Aan alle details was gedacht. Poppetjes schaatsten, de carrousel draaide, er reed een treintje, er brandde echt licht in de miniatuurlantaarns en op de bergen lag zelfs mos!”
Naar buiten
Het ijs was dus snel gebroken tussen de twee. En al snel leren ze elkaar beter kennen. Caressa: “Ze vertelde me dat ze anderhalf jaar niet buiten was geweest, behalve voor een ziekenhuisbezoek. Ik kon mijn oren niet geloven! Deze vrouw stond te springen om erop uit te gaan. Ze is in haar hoofd heel ondernemend, maar vanwege ernstige diabetes kan ze amper nog lopen. En ze heeft nog maar weinig mensen in haar omgeving. Hoe leuk is het dan om haar mee naar buiten te kunnen nemen? Zo gingen de twee onlangs – hoe kan het ook anders- naar de Noorse kerstmarkt”Lampjes aan
Waarom de twee zo fan zijn van kerst? Caressa: “De traditie van gezellig samenkomen met de familie heb ik als kind nooit gekend. Ik kom niet echt uit een warm nest. Daarom wil ik dit familiefeest nu juist zo uitbundig mogelijk vieren!” Truus herkent de behoefte aan gezelligheid en warmte. “Ik kan me wel eens wat allenig voelen. Dan zet ik de kerstverlichting en de lampjes van mijn dorp aan en daar kan ik uren naar blijven kijken. Voordat de zuster ‘s avonds komt, ga ik alvast in bed liggen en laat ik de lampjes nog even aan. Kan ik er nog even van genieten.”
Tranen
En zo kwam het dat Truus na al die tijd het winkelcentrum om de hoek weer eens van binnen zag. En weer eens boodschapjes deed op de markt. “Ik had de eerste keer tranen in mijn ogen”, vertelt ze. “Cares is een geschenk uit de hemel. Zonder haar en mijn rolstoel kan ik hier gewoon niet komen.”
Slofjes
Niet gek dat de twee snel een hechte band hebben gekregen. Truus: “Al na een jaar voelt Caressa als familie voor me. Ze loopt in mijn huis rond alsof ze mijn kleindochter is. Als we terugkomen van de markt zet ze mijn rolstoel weer terug in de kelder, ze pakt mijn slofjes, zet de boodschappen in mijn keukenkastjes en vraagt of ik nog thee wil. Als ze daarna weer op de motor naar huis stapt, denk ik ‘als haar maar niets overkomt…’.”
Lieve oma
Ook voor Caressa betekent het contact veel. “Ik heb nooit echt een lieve oude oma gehad. Mijn oma was altijd meer een moeder voor me. Ik wist nooit beter, maar nu merk ik hoe fijn het kan zijn. Iemand die je kan vertrouwen, die je altijd kan bellen. Iemand die zich om je bekommert. Ze is echt een schat. Ik had nooit verwacht dat er zoiets bijzonders kon opbloeien tijdens het doen van vrijwilligerswerk. Het voelt ook helemaal niet meer als vrijwilligerswerk.”