Na het overlijden van haar man verlangde Gebke terug naar haar oude stekkie: Vlaardingen. Dichtbij haar kinderen en bij de afdeling waar ze jaren deelnemer was. De afdeling Vlaardingen wist niets van haar geplande terugkeer; althans dat dacht Gebke. Want op de verhuisochtend wachtte haar een grote verrassing!
Veel spullen had ze niet om mee te nemen, dus Gebke verhuisde op een donderdagochtend 'gewoon' met haar rolstoel. Bepakt en bezakt dat wel. En met zoon Johan in haar kielzog, met achter zijn fiets een karretje vol tassen. Een grote afstand hoeven ze niet af te leggen, het is slechts een halfuur van haar tijdelijke onderkomen in Schiedam naar haar nieuwe appartement in Vlaardingen. En het weer zit gelukkig mee.
Verrassing!
Nietsvermoedend rijdt Gebke even later de entree van haar appartementengebouw binnen. "Verrassing!”, klinkt het in koor. “Hallo lieverd, wat goed dat je er weer bent", zegt een voor haar heel vertrouwde stem. Het is Ada van Opzeeland, de vrijwilliger die haar jarenlang elke twee weken bezocht toen ze nog in Vlaardingen woonde. De twee vliegen elkaar in de armen.
Bekijk de hartverwarmende beelden:
Tranen van geluk
Ook de begroeting met de andere vrijwilligers en Cora, een deelnemer van de afdeling, is warm. Gebke glundert en haar ogen vullen zich met tranen. "Dit had ik echt niet verwacht", zegt ze beduusd. "Vind je het wel leuk ?", lacht Ada. "Ja, natuurlijk", antwoordt ze met een lach van oor tot oor. Ada omhelst Gebke nog een keer stevig. "Heerlijk dat je terug bent!"
Warm weerzien met vrijwilligers
Na dit warme weerzien is het tijd om naar boven te gaan en Gebkes nieuwe woning in te wijden met koffie en wat lekkers. De vrijwilligers dekken de tafel samen met Gebkes dochter Lianka, die ook in het complot zat. Gebke snijdt de taart, tot het niet meer gaat met haar handen. Ze heeft MS en alle verhuisactiviteiten eisen hun tol. Vrijwilligers Ada en Trudy delen de puntjes rond en even later geniet iedereen van de zomerse vlaai.
Ouwejongenskrentenbrood
Er worden grapjes gemaakt, herinneringen opgehaald en het is meteen ouwejongenskrentenbrood. Met Gebke als stralend middelpunt. Rens, de nieuwe voorzitter van de afdeling is ook van de partij. "Ik krijg meteen een goede indruk van hoe het eraan toe gaat bij de Zonnebloem", lacht hij. "Ze zien elkaar jaren niet, maar pakken de draad zo weer op. Heel leuk om mee te maken."
Ondanks beperkingen, veel te lachen
Deelnemer Cora vertelt over de leuke herinneringen die ze koestert aan Gebke en haar man Gerard. "Ik weet nog dat je altijd met ze kon lachen. Ze stonden zo optimistisch in het leven, ondanks de beperkingen die ze allebei hadden." Ook Gerard was namelijk tot zes jaar geleden deelnemer bij de afdeling Vlaardingen. Totdat het tweetal besloot naar Veenendaal te verhuizen, omdat ze graag eens in het midden van het land wilden wonen.
Een heftige periode
Vorig jaar maart werd Gerard ziek. Hij bleek longkanker te hebben en overleed binnen drie weken. "Dat was heel heftig. Vooral ook voor de kinderen. Hij was zo snel weg. Wat het extra ingrijpend maakte is dat mijn schoondochter net in verwachting was. Zij kwam thuis met de echo, wij met het slechte bericht. We wisten dat hij zijn kleinkind nooit zou ontmoeten..."
Van Schiedam naar Vlaardingen
Na het overlijden van Gerard wilde het gezin dichtbij elkaar kruipen. Dus verhuisde Gebke naar een tijdelijk onderkomen in Schiedam, in de buurt van haar kinderen en kleinkinderen. Waaronder de pasgeborene. En sinds vandaag woont ze weer in haar vertrouwde Vlaardingen. "We zijn heel blij dat ze in de buurt is. Dan kun je zo even op de koffie gaan", zegt dochter Lianka. Ada knikt. "Ook ik ben blij dat ze er weer is. We hadden zo'n warm contact met elkaar. Dat is ook altijd gebleven. Het is zo'n fijn mens. Waar Gebke is, is vrolijkheid en gezelligheid. Zij leeft op haar optimisme."
Het voelt als een thuis
Gebke is ook in haar nopjes om terug te zijn. "Ik verheug me op alle dingen die ik hier weer met de Zonnebloemafdeling kan ondernemen. Een dagje naar het strand, een mooie wandeling door het bos, gezellig een middagje winkelen. Dingen die je op eigen houtje niet doet als je beperkingen hebt. Ik was van plan om me aan te melden bij de afdeling als ik gesetteld was. Maar dit is veel leuker. Ik voel me zo welkom. En samen mijn huis inwijden is ook speciaal. Het voelt daardoor echt als een thuis."
