Vaarvrijwilliger Ton (21) pinkt soms een traantje weg

In ‘Gezichten van de Zonnebloem…’ maak je kennis met mensen die op een bijzondere manier betrokken zijn bij de Zonnebloem. Vrijwilligers, deelnemers, donateurs en medewerkers: zij dragen allemaal bij aan ons belangrijke werk voor mensen met een lichamelijke beperking. In deze aflevering ontmoeten we Ton Kruiger (21), een van de jongere vaarvakantievrijwilligers bij de Zonnebloem. “Op deze wereld moet je niet alleen aan jezelf denken.” 

De eerste keer dat Ton meegaat als vaarvakantievrijwilliger - hij is dan 18 - maakt hij op een avond een praatje met een van de deelnemers. Nou ja, hij luistert vooral. De man naast hem is ontroerd en vertelt hoezeer hij het naar zijn zin heeft aan boord. En hoe dankbaar hij Ton en alle andere vrijwilligers is voor de prachtige week die hij beleeft. Daarna vertrouwt hij hem zijn levensverhaal toe: rustig, gedetailleerd, aangrijpend. De intimiteit bezorgt Ton een brok in zijn keel. Soms pinkt hij een traantje weg. 

Daar zitten ze dan met zijn tweeën. Het is een moment van magie, typisch zo’n avond dat er spontaan iets bijzonders ontstaat. Van zijn moeder en andere familieleden, die al veel langer meegaan, heeft hij ervan gehoord. Nu ervaart hij het zelf. Drie jaar later moet Ton nog steeds vaak aan de man denken. “Hij was zo aardig en vertelde zo mooi. Het zal me altijd bijblijven.” 

 

Aan het begin van zijn eerste vakantie denken deelnemers nog dat Ton bij de bemanning hoort. Zo’n jonge vrijwilliger, ze maken het zelden mee. Zelf vindt Ton zijn leeftijd minder interessant. “Als je met ouderen of mensen met een beperking kunt omgaan, is dit prachtig werk. Veel jongeren zijn met andere dingen bezig, maar je moet op deze wereld niet alleen aan jezelf denken. Op het schip gaat er een wereld voor je open. Ik kan iedereen aanraden een week mee te helpen. Je leert er veel van.” 

Zelf is het Ton met de paplepel ingegoten, al is het zijn eigen keuze om het spoor van zijn familie te volgen. “Ik wilde het wel eens meemaken. Aan het einde van mijn eerste vakantie was ik gesloopt, maar ook geraakt. Het is zo bijzonder wat een gesprek of een spelletje al met de deelnemers doet. Ze vinden alles geweldig. In het begin was ik daar verbaasd over. Nu realiseer ik me dat veel ouderen eenzaam en afhankelijk zijn. Tijdens zo’n vakantie kom je daar als jongere achter. Het is fijn als je dat een weekje kunt wegnemen. Een gesprek van vijf minuten voordat iemand naar bed gaat, bezorgt die persoon al een glimlach. Dat kost mij geen moeite, voor de ander maakt het de dag helemaal af.” 

Hij heeft nooit gevraagd wat de deelnemers van zo’n jonge vrijwilliger vinden. Maar Ton denkt dat ze hem wel kunnen waarderen. Hij merkt het tijdens spelletjes of gesprekken, de grootste bevestiging volgt steevast aan het einde van de vaarvakanties. “Het afscheid is altijd emotioneel. Je bouwt aan boord zo’n band op met elkaar. Eigenlijk willen de deelnemers niet weg. Als we dat bereiken, hebben we het met de vrijwilligers goed gedaan, denk ik.” 

De komende jaren blijft hij meegaan. “Het heeft me meer overweldigd dan ik had gedacht. De vakanties geven mij ook iets, ik doe ervaringen op waar ik ook de rest van het jaar iets aan heb. Sinds ik bij de Zonnebloem ben, stap ik bijvoorbeeld ook op straat of in de supermarkt vaker op iemand af. Gewoon om een praatje te maken, want ik weet nu dat veel mensen daarom verlegen zittenzijn. Als ik zo iemand een klein beetje kan helpen, is dat toch fijn? Ik ben echt anders tegen zulke dingen gaan aankijken.”