We renden naar elkaar toe op het Amstelstation en vlogen elkaar om de hals. Met veel verhaallijnen te bespreken sprongen we op één fiets om de nacht in te rijden. Locatie deed er niet toe, als we maar konden dansen. “Ik voel ‘m!” riepen we naar elkaar. Het ritme, de herkenning, het geluk, de vrijheid en de liefde voor het dansen. We straalden als zonnetjes. Mijn beste vriendin en ik hebben jarenlang nachten gedanst tot we er bij neervielen. Een groter geluk was er niet. We traden op met onze dansgroep en trainden alle maandagen.
Later heb ik er nog een grote liefde bij gekregen: hardlopen. Over de brug naar het Diemerpark had je een goede natuurlijke intervaltraining. De rust van de natuur, de steeds soepeler wordende training en het moment van thuiskomen. Eerst drie trappen op maar eenmaal boven zo heerlijk mijn benen voelen nagloeien en mijn hartslag die steeds iets rustiger werd, dat was euforisch. Winter, zomer, het maakte mij niets uit. Voor zowel het dansen als hardlopen gold: ik was het liefst de hort op.
Zeven jaar geleden liep ik op mijn hippe laarzen over de Kalverstraat toen ik ineens een scherpe pijn voelde in beide voeten. Wauw, wat gebeurt hier dacht ik. Het was alsof ik door mijn voeten heen zakte, mezelf niet meer kon dragen. Een brandende en stekende pijn net als je een hele nacht op torenhoge hakken hebt gedanst en dan het eerste moment dat je ze uitdoet en je op platte voeten gaat staan. Alleen hield het oneindig lang aan. Sterker nog, het is nooit meer weggegaan. Gek genoeg signaleerde ik de heftige pijn in eerste instantie niet zodanig als een probleem. Ja, alles ging steeds moeizamer, dat wel. Maar ik begon mij vooral te verwonderen van de wereld om mij heen. Nergens een bankje? Die vrouw loopt de hele Bosbaan af op slippers. Hoe was het mogelijk? Uiteindelijk was het onvermijdelijk, en ging ik op zoek naar het antwoord op de vraag hoe het mogelijk was dat ik ineens zoveel pijn had.
Eindelijk bezocht ik een specialist. Ze wiebelde even aan mijn tenen. “Hmm, loop eens een stukje?” Ik liep een aantal keer op en neer door de kleine ruimte. “Het kan niet anders dan dat jij heel veel pijn hebt.” “Jaaaaaa!” riep ik uit en wilde het liefst mijzelf als een gewond dier op de grond laten vallen om nooit meer op te staan. Ik kon niet meer. Dit moment bij de orthopeed was zowel de verlossing als de donderslag: de erkenning maar er is ook écht iets mis. De pijn was ondraaglijk inmiddels. En de steeds groter wordende beperking die ik ondervond zo mogelijk nog ondraaglijker. Langzaamaan ging ik van een fitte ambitieuze eind twintiger naar een geïsoleerde jonge vrouw met een lijf van 80. Ik kwam letterlijk en figuurlijk niet meer vooruit. Ik stond stil. En mijn dansende hart huilde.
Mijn naam is Sanne, ik woon in Amsterdam met mijn vriend en dochtertje en ik ben de nieuwe Blogger voor de Zonnebloem. Ik heb een spieraandoening aan beide benen waardoor ik o.a. chronisch ontstoken enkels heb. In mijn blogs schrijf ik openlijk over mijn leven in een rolstoel. Over mijn proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop. En over hoe ik mijn geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heb.
Het voelt goed mijn verhaal te delen en op te schrijven waar ik doorheen ga. Na jaren van een diep dal gaat het nu goed met mij. Ik ervaar het minder valide zijn inmiddels ook iets wat mij zowel bijzondere en mooie ervaringen geeft. Ik schrijf in mijn blogs over mijn binnenwereld. De reis die ik in mijzelf maak. Want misschien herkent iemand zich in mijn verhaal? En ben ik niet de enige die hier doorheen gaat.
Sanne Baur heeft een spieraandoening aan beide benen waardoor ze o.a. chronisch ontstoken enkels heeft. In haar blogs schrijft ze openlijk over haar leven in een rolstoel. Over het proces, het wel/ niet kunnen accepteren hoe het leven loopt. Over het (letterlijk) zittende moederschap. Waar ze in het dagelijks leven tegenaan loopt. En over hoe ze haar geluk en liefde voor het leven weer teruggevonden heeft.